Het was de afgelopen dagen prachtig weer, met ’s middags temperaturen die het in grote delen van het land mogelijk maakten om op beschutte plaatsen van het zonnetje te genieten. Zaterdag 16 februari was de maximum temperatuur (Tx) in De Bilt 13,3 °C, een dagrecord. Het breken van zo’n dagrecord is overigens geen hele grote prestatie.  Alleen al voor wat de dagtemperaturen in De Bilt betreft zijn er meer dan 1000 van dergelijke records te verbreken.

Bron: KNMI

Hierboven ziet u de grafiek van de februaritemperaturen in De Bilt tot nu toe. Op zondag 17 februari werd het in De Bilt zelfs 15,1 °C, de hoogste temperatuur van de afgelopen dagen.  Maar dat werd geen record want op diezelfde datum in 1961 werd het 16,4 °C en in 1950 was het 15,6 °C. Die laatste temperatuur, de Tx van 17 februari 1950, was tot voor kort zelfs 15,9 °C.  Maar het KNMI heeft een paar jaar geleden gemeend om de gemeten temperaturen van De Bilt tussen 1901 en 1951 te moeten ‘corrigeren’. Zo’n correctie noemt men ‘homogenisatie’.

Gisteren 18 februari werd het in De Bilt 14,6 °C.  De Volkskrant schrijft vandaag dat dat een evenaring is van het dagrecord uit 1920.  Dat klopt, als je althans de gehomogeniseerde temperaturen van De Bilt gebruikt. Kijk je naar de ongehomogeniseerde (dus de gemeten) maximum temperaturen dan blijkt het op 18 februari 1920 zelfs 14, 9 °C geweest te zijn.  En op 18 februari 1950 14,8 °C.

Over een paar weken komt het rapport uit dat ik samen met een paar andere mensen geschreven heb over die homogenisatie van de temperaturen van De Bilt. Eén ding is intussen duidelijk: die ‘correctie’  door het KNMI van de temperaturen van De Bilt is ontegenzeggelijk een overcorrectie geweest.  Voorlopig hou ik het dus bij de ongehomogeniseerde gegevens, dus de gemeten data.  Als je heel goed zoekt op de site van het KNMI kun je die ongehomogeniseerde temperaturen hier vinden.

Zoekt u gewoon naar de daggegevens van De Bilt dan wordt u automatisch naar de gehomogeniseerde data van het KNMI geleid. Het is maar dat u het weet.

MWP staat voor Medieval Warm Period, een relatief warme periode rond 1000 AD. Daar is regelmatig gebakkelei over. De Amerikaanse klimaatwetenschapper Michael Mann is er beroemd mee geworden. Hij is de man achter de hockeystickgrafiek, die jarenlang bij het IPCC en een deel van de klimaatwetenschappers het symbool was van de opwarming van de aarde door de mens.

De statistische methode die Mann hanteerde om tot die grafiek te komen bleek echter niet te deugen, en toen dat tot iedereen doorgedrongen was verdween de grafiek uit de rapporten van het IPCC. Maar zo nu en dan duikt hij weer eens op, zoals onlangs in de Volkskrant, toen wetenschapsjournalist Maarten Keulemans  4 stellingen van ‘klimaatsceptici’  fileerde. Hoppa, daar kwam de grafiek van Mann weer tevoorschijn: geen MWP te zien.

Nu ben ik vandaag bezig geweest met een reactie op dat stuk in de Volkskrant (volgt nog)  en ik herinnerde me dat er ooit op de website van Joanna Nova een interactieve kaart stond waarop links naar publicaties waarin het bestaan van de MWP aangetoond werd. Die poster is intussen van haar website verdwenen, maar er is een nieuwe. Dr. Sebastian Lüning van de Duitse website Die Kalte Sonne houdt een interactieve kaart over dit onderwerp bij die up to date is.

Bron: Die Kalte Sonne

Op de kaart staan meer dan 1200 sites waar wetenschappelijk onderzoek gedaan is en klimaatreconstructies gemaakt zijn van de periode van 1000-1200 AD. De legenda: MWP was warm (rood), koud (blauw), droog (geel), nat (groen), geen trend of onduidelijk (grijs).  Wat nou: er was geen MWP?

Als u op deze link naar de interactieve kaart klikt komt u op de interactieve kaart. Zoomen door + of – aan te klikken.  Klikt u op een icoontje dan verschijnt er links basisinformatie met een link naar de betreffende publicatie.  Een juweel van een kaart waar ik op terug kom.

Bron:  Wikipedia

Afgelopen zondag zag ik een interessante aflevering van Tegenlicht op de tv, Deltaplan waterstof genaamd.

Interessante opties om het gasleidingnet daarvoor te gebruiken.  Nergens hebben ze zo’n perfect gasleidingnetwerk liggen als hier. Een ondernemer in waterstof kwam aan het woord.  Hij had zijn Tesla (sic) omgebouwd met een waterstofcel en kon nu (bij zichzelf) waterstof tanken en zo makkelijk heen en weer van Groningen naar Amsterdam, en misschien zelfs verder.  Hij bouwt ook gemeentevoertuigen van de stad Groningen om naar waterstof.

Zwaaipalen in de Noordzee zouden elektriciteit kunnen leveren aan elektrolysecentrales op verlaten booreilanden. Het gas kan dan via de bestaande leidingen naar het land. Ik werd zelfs wel een beetje enthousiast over het voorgestelde plan!

Er was ook een energieprof van de TU Delft die het land rondreist om het  blijde waterstofevangelie her en der te verkondigen en een gedeputeerde van Groen Links die het helemaal zag zitten, en plots stond ik weer met beide benen op de grond. Want naast alle enthousiaste berichtgeving ontbrak er één cruciaal ding in de documentaire, namelijk de kosten. Ik herinnerde me dat Fred Udo een tijdje terug een artikel over waterstof had geschreven en wat had zitten rekenen aan de verliezen et cetera.  Dat bericht vindt u hier.

De Russen schijnen te experimenteren met het lospeuteren van de C uit hun CH4, zodat je waterstof overhoudt.  Als dat lukt kan die mooie nieuwe gaspijpleiding vanuit Rusland daarvoor gebruikt worden.  Maar dat stuit misschien weer op bezwaren van politieke en militair-strategische aard. Enfin, ik blijf het volgen.

In 2016 publiceerden de Amerikaanse onderzoekers  DeConto en Pollard in Nature een artikel getiteld ‘Contribution of Antarctica to past and future sea-level rise ‘. Het ging met name om het effect van MICI, Marine Ice Cliff Instability, op de zeespiegel. In de figuur hieronder ziet u dit grafisch weergegeven.

Bron:  Wikipedia

Lees verder →

Een opmerkelijk interview met Richard Tol afgelopen zaterdag in de Belgische krant Het Laatste Nieuws:  “Als we nú willen overschakelen op CO2-neutrale energie, dan wordt het verschrikkelijk duur. Doe het geleidelijk – tegen 2119, bijvoorbeeld – en de kosten zijn verwaarloosbaar.” Dat zegt de Nederlandse klimaateconoom Richard Tol, die in 2007 als lid van het VN-klimaatpanel de Nobelprijs voor de Vrede kreeg. “Wie apocalyptische ideeën verspreidt, doet dat alleen om z’n politieke invloed te vergroten.” En: “Ons energieverbruik wordt bepaald door de auto’s waarmee we rijden, de gebouwen waarin we wonen en werken, de machines die we gebruiken. Dat allemaal snel vervangen om klimaatneutraal te worden, is een economisch totaal onverantwoord idee”. Lees verder →

Meerdere malen schreef ik over de koolstofkringloop, de cyclus die van cruciaal belang is voor het begrijpen wat de positie van CO₂ is in het klimaatsysteem. Ik heb nu een en ander samengevoegd tot een nieuwe paragraaf  over de koolstofkringloop.  Die heeft een plaats gekregen in het het menu “De Feiten” bovenin de site. Als je alles op een rijtje zet zitten er uiteindelijk nog veel losse eindjes aan de koolstofcyclus.

Wat dacht u bijvoorbeeld van de berekende netto flux op basis van de bruto fluxen atmosfeer-oceaan van 2,3 Gt ± 22,4? De enorme foutenmarge is hier zelfs ruim 30 x groter dan door het IPCC is aangegeven. Of de C-flux tussen atmosfeer en land, waarvan geen cijfers beschikbaar zijn en die dus maar geschat wordt met behulp van modellen?  En dan is er ook nog  ¹⁴C dat als als ‘fingerprint’  gezien wordt  voor het antropogene aandeel van CO₂  in de atmosfeer maar waarover je eigenlijk niets zinnigs kunt zeggen zolang de overmaat aan ¹⁴C als gevolg van atoomproeven in de jaren ’50 en ’60 van de vorige eeuw niet uit de atmosfeer verdwenen is.

Enfin, redenen te over om eens in die nieuwe paragraaf te duiken.  Dat kan via het menu hierboven maar ook door hier te klikken.

Het drijfijs op de Noordpool is voor velen een graadmeter van de menselijke invloed op het klimaat. Vanaf 1979 wordt het oppervlak drijfijs op de Noordpool gemeten met behulp van satellieten. Een reeks van satellieten heeft vanaf 1979 gemeten aan het drijfijs. Sinds 2010 doet de Cryosat-2 satelliet dit nuttige werk, samen met de JAXA satelliet vanaf 2012.

In onderstaande grafiek is het verloop van het minimum oppervlak drijfijs per jaar (in augustus /september) weergegeven. Tussen 1979 en 2018 is het oppervlak drijfijs afgenomen zoals te zien is. Trek je een lineaire trendlijn door deze grafiek en laat je die doorlopen tot voorbij het laatst gemeten jaar 2018 dan zou je kunnen berekenen wanneer de Noordpool ’s zomers ijsvrij is. Maar dat is een methode voor dummies: het oppervlak drijfijs is de resultante van een complex systeem aan factoren, en de werking daarvan is maar deels bekend.  Mensen zoals Al Gore, weerman Reinier van den Berg en poolschrijfster Bernice Notenboom trokken die denkbeeldige trendlijn zelf nog een stukje verder naar beneden en voorspelden allen dat de Noordpool nu ’s zomers al geheel ijsvrij zou moeten zijn.

Bron: NSIDC Lees verder →

Ik schetste enkele dagen geleden de bittere koude die Noord-Amerika bezig was binnen te dringen. Koude lucht stroomde vanuit Siberië over de Noordpool Canada binnen en bracht samen met koude lucht van de polaire vortex zeer lage temperaturen in onder andere Chicago. Over die vortex heb ik een paar jaar geleden al eens wat geschreven, dat kunt u hier lezen.

Die vortex houdt normaal gesproken de koude lucht in een grote wervel boven het noordpoolgebied. Maar soms breekt die wervel in tweeën of drieën en zorgt dat voor koude lucht op plaatsen waar het anders warmer is, en andersom. Nu zit het venijn in dat woordje ‘normaal’, want wat is normaal? Als je zo nu en dan een afwijking van het gebruikelijke patroon hebt dan rekenen we dat tot het ‘weer’.  Komt een afwijking van het ‘normale’ weer steeds vaker voor dan is het uiteindelijk geen afwijking meer maar een onderdeel van het (nieuwe) normale weer.  Dat is een klimaatverandering.

Is die uitzakkende vortex  een afwijking van het normale weer of een teken dat het klimaat aan het veranderen is in het noordpoolgebied? Ik lees op de site van de VRT de vraag aan de VRT-weerman of er steeds meer verstoringen van de poolwervel door de klimaatopwarming zijn. De weerman zegt: “Die link moet nog verder onderzocht worden. Al is de verstoring van de poolwervel misschien niet een rechtstreeks gevolg van de klimaatsopwarming, het is zeker een oorzaak. Want bij een dergelijk scenario komt niet alleen koude lucht zuidwaarts, maar ook warme lucht gaat noordwaarts en draagt bijvoorbeeld bij tot de vermindering van de ijskappen”, vertelt Verbruggen.”.

Ik haal eruit dat die link nog verder onderzocht moet worden. Dat is wetenschappelijk juist, daar weten we nog echt te weinig van. De rest van zijn antwoord is een wenselijke formulering zoals die in deze tijd van klimaatgekte graag gelezen en gehoord wordt. En dat blijft beter bij de lezers hangen dan het voorbehoud dat hij in eerste instantie maakt.

In de cartoon is mooi weergegeven hoe het centrale dogma in het klimaatalarmisme in de loop van de jaren is verschoven van klimaatafkoeling ( tot eind jaren ’70), via klimaatopwarming en klimaatverandering naar klimaatverstoring. Inderdaad, de ijzige koude in Noord-Amerika kun je niet meer goed vangen onder ‘opwarming’, maar wel heel goed onder ‘verandering’ en uitstekend onder ‘verstoring’.  Sterker nog: onder klimaatverstoring past nu eigenlijk elke afwijking van het normale weerpatroon. Het is een uitgekiend nieuw dogma in de nog jonge religie van het klimaatalarmisme.

Interessant gesprek tussen journaliste Sietske Bergsma en cineast Marijn Poels. Aanrader voor iedereen, speciaal voor journalisten.

Op 6 januari 2014 was het bitter koud in Chicago. De temperatuur bereikte toen een niveau van ruim -26 °C. De verwachting is dat het komende woensdag bijna -35 °C gaat worden in Chicago, een diepterecord. Chicago ligt op dezelfde breedte als Porto (Portugal).

Geen weldenkend mens zal de fout maken om deze extreme weersomstandigheden in Noord-Amerika te zien als een bewijs dat het wereldklimaat verandert. Het is een regionaal verschijnsel, dat tijdelijk is bovendien. We noemen zoiets ‘het weer’. Zeer koude lucht steekt momenteel vanuit Siberië de Noordelijke IJszee over en stort samen met de ijskoude vortex boven de noordpool een bak koude lucht uit over Canada en een groot deel van de USA. Hieronder ziet u een plaatje daarvan.

Bron:  https://earth.nullschool.net

Lees verder →