Tuvalu revisited

Augustus 2014 stond het in alle kranten: Nieuw Zeeland had de eerste klimaatvluchtelingen ter wereld erkend. Het artikel hieronder is van de Volkskrant. Nu is ‘klimaatvluchteling’ een beetje raar begrip. Er zijn mensen die voor een catastrofaal natuurverschijnsel vluchten, zoals een vulkaanuitbarsting. Een dergelijk natuurverschijnsel doet zich in relatief korte tijd voor, bewoners worden er als het ware door overvallen en vluchten. Dat geldt eigenlijk nooit voor klimaatveranderingen, klimaatveranderingen zijn immers per definitie langzame processen.

Bron: Volkskrant

Nu was ik ook in 2014 al op mijn hoede bij dergelijke berichtgeving en heb daarom destijds uitgezocht of het bericht klopte. Dat was dus niet zo. Het gerechtshof in Nieuw Zeeland had een uitspraak gedaan over Sigeo Alesano uit Tuvalu. Sigeo verliet de eilandengroepTuvalu in 2007. In 2012 werd zijn vluchtelingaanvraag afgewezen. Hij ging in beroep bij de Immigration and Protection Tribunal. Die besloot in 2014 om hem een vluchtelingenstatus te verlenen op humanitaire gronden. Sigeo wilde niet gescheiden worden van zijn moeder en 5 zussen die wel een verblijfsvergunning hadden.

Het Tribunal (uitspraak NZIPT 501370-371) reageerde op het klimaatargument als volgt:

“[32] As for the climate change issue relied on so heavily, while the Tribunal accepts that exposure to the impacts of natural disasters can, in general terms, be a humanitarian circumstance, nevertheless, the evidence in appeals such as this must establish not simply the existence of a matter of broad humanitarian concern, but that there are exceptional circumstances of a humanitarian nature such that it would be unjust or unduly harsh to deport the particular appellant from New Zealand.

[33] It is not, however, necessary on the facts of this appeal to reach any conclusion on this issue in relation to any of the appellants as the Tribunal is satisfied that by reason of the other factors identified in this case, there are exceptional circumstances of a humanitarian [nature] and that it would be unjust or unduly harsh for the appellants to be deported from New Zealand.”

Conclusie: de kop “Eerste klimaatvluchtelingen erkend” dekt de uitspraak van het Tribunal niet. Sigeo Alesano mocht in Nieuw Zeeland blijven op humanitaire gronden, niet vanwege ‘climate change’.

Nu is in het recente verleden dat ‘onder water verdwijnen’ van Tuvalu al enkele malen door wetenschappelijk onderzoek naar het rijk der fabelen verwezen. In 2010 publiceerden Webb en Kench over dit onderwerp. Conclusie: 86% van de eilanden had nergens last van. In een artikel in Science van 1 augustus 2014 van Christopher Pala trekt hij nog eens recente publicaties na over de stijgende zeespiegel en het naderende einde van atollen. Conclusie: er is geen enkele aanwijzing dat atollen en andere lage eilanden de zeespiegelstijging niet kunnen bijhouden. De groei van koraalriffen in combinatie met sedimentatieprocessen zorgen er voor dat deze eilanden op hoogte blijven en de zeespiegelstijging makkelijk bij kunnen houden.

Bron: Kench et al

In een recente publicatie van Kench et al (2018) worden de resultaten bekend van hun onderzoek naar de invloed van de zeespiegelstijging op de eilanden van Tuvalu tussen 1971 en 2014. Dat is gebeurd aan de hand van recente satellietopnames. In de grafiek hierboven is het resultaat te zien voor de 9 grootste eilanden. De sedimentatie (aanwas) is op 8 van de 9 eilanden groter dan de erosie (afbraak). Voor alle 101 eilanden is er sprake van een netto aanwas van 2,9%. 74% van alle eilanden toonde een toename van het oppervlak, 27% een afname. De onderzoekers verwachten voor de komende decennia weliswaar voortgaande erosie van de kleinste zandeilanden (< 1 ha), die onbewoond zijn, maar een voortzetting van de groei van de meeste van de grotere eilanden en stabiliteit op de platvorm koraalrif-eilanden. Die laatste twee zijn de eilanden met het overgrote deel van de bewoning van Tuvalu. Conclusie: voor de komende eeuw is de bewoonbaarheid van de eilandengroep gewaarborgd.

Een trouw lezer van deze website was benieuwd naar de berichtgeving over Tuvalu. Het was immers al een paar jaar verdacht stil rond de eilandengroep. Hij dook in recente publicaties van het IPCC om te zien of er wat te melden viel over Tuvalu en vond er twee, beide van het IPCC nota bene .

In het recente IPCC Special Report on the Ocean and Cryosphere in a Changing Climate van september 2019 wordt naar aanleiding van de publicatie van Kench geschreven:  “In Tuvalu, with sea level rise of ~15 cm between 1971 and 2014, small islands decreased in land area while larger populated islands maintained or increased land area with the exception of the remote island of Nanumea (Kench et al., 2018).

Het IPCC bevestigt hier dat de grootste (bewoonde) eilanden van Tuvalu even groot bleven of zelfs in oppervlak toenamen. Dat dit geen uitzondering is wordt even verderop bevestigd:
Out of 709 islands studied, 73.1% had stable surface area and 15.5% increased and 11.4% decreased in size over the last forty to seventy years (Duvat, 2019).”

Over de ‘eerste klimaatvluchteling’ uit Tuvalu schrijft het IPCC in hetzelfde rapport:

Bron: IPCC

De conclusie is dezelfde die ik in 2014 al trok uit de uitspraak van het Tribunal: Sigeo Alesano heeft geen verblijfsvergunning gekregen vanwege ‘klimaatverandering’ maar op humanitaire gronden.

In een andere recente uitgave van het IPCC, “Climate Change and Land” van augustus 2019 wordt het volgende over Tuvalu geschreven:

Bron: IPCC

Bron:  Wikimedia

De website Geografie.nl deed in 2017 een dappere poging om het begrip ‘klimaatvluchteling’  te nuanceren. Onderzoekers Montreux en Barnett worden aangehaald:

Bron:  geografie.nl

Helaas komt ook Nicole de Moor in het artikel aan het woord: “Nicole de Moor  is deskundige op het gebied van migratie en internationaal recht. Zij begrijpt goed dat Tuvalu zo populair is in het nieuws: ‘Bij Tuvalu is de link tussen klimaatverandering en de migratie van de bevolking veel duidelijker dan bijvoorbeeld in de Sub-Sahara, waar veel mensen migreren vanwege de droogte.’ Er spelen op zo’n eilandje minder sociale en politieke factoren. ‘Het is daar vrij eenvoudig om de gevolgen van de klimaatverandering vast te stellen. Daardoor is Tuvalu symbool komen te staan voor klimaatverandering. En Tuvaluanen staan nu symbool voor klimaatmigratie.

Fout dus: op Tuvali is géén link tussen klimaatverandering en migratie. Er zijn géén gevolgen van klimaatverandering die op Tuvalu ‘eenvoudig zijn vast te stellen’. De bewoonde eilanden verdwijnen niet in zee, ze blijven gelijk of groeien zelfs.

Paleo-oceanograaf Appie Sluys van UU doet er in hetzelfde artikel helaas nog een schepje bovenop:

Bron: geografie.nl

Mensen migreren, niet direct voor klimaatverandering maar wel voor problemen die voor een deel daardoor worden veroorzaakt”. In het geval van Tuvalu is dat pertinent onjuist, zo is gebleken. Dat wordt sinds kort bevestigd door het IPCC.

Ik denk dat er op aarde erg weinig klimaatvluchtelingen zijn. Ik heb daar in ieder geval geen voorbeelden van gezien die ook werkelijk klópten. Waarom die term klimaatvluchteling dan zo vaak gebezigd wordt door klimaatalarmisten (en daarna oneindig herhaald door vaak luie of activistische journalisten) wordt in het begin van het artikel duidelijk gemaakt:

Bron: geografie.nl

Juist: milieuorganisaties en klimaatwetenschappers hebben er baat bij om klimaatveranderingen sterk te overdrijven. Voeg daar gerust al die mensen, organisaties en bedrijven aan toe die spelers zijn in het klimaat-industrieel complex en het beeld wordt duidelijk: er staan grote belangen op het spel, vooral het eigenbelang.

Klimaat-overdrijvingen uit eigenbelang kunnen ver gaan, zo ontdekte Australisch onderzoekster Carol Farbotko:

The emergence of Tuvalu as a climate change ‘canary’ has inscribed its islands as a location where developed world anxieties about global climate change are articulated. As  Tuvalu  islands  and  Tuvaluan  bodies  become  sites  to  concretize  climate  science’s  statistical abstractions, they can enforce an eco-colonial gaze on Tuvalu and its inhabitants. Expressions of‘wishful sinking’ create a problematic moral geography in some prominent environmentalist narratives: only after they disappear are the islands useful as an absolute truth of the urgency of climatechange, and thus a prompt to save the rest of the planet.

‘Climate change canary’ en ‘wishful sinking‘ beschrijven goed wat er aan de hand is. Vandaar wellicht dat de main stream media zwijgen als het graf als het over het ‘lot’ van Tuvalu gaat?