Susan Crockford en de ijsberen


Afgelopen weekeinde organiseerde Clintel een tweetal lezingen van Susan Crockford over de ijsberenpopulatie. Crockford is een Canadese zoöloge, gespecialiseerd in ijsberen. Daar schrijft ze regelmatig over op haar website.  Maar ze heeft ook een hele lijst aan peer reviewed publicaties over het onderwerp op haar naam staan. Zie hier. Nu ga ik het hier niet hebben over de positie van de ijsbeer in de Arctische regio, maar over de consequenties die een ‘afwijkende’ mening kan hebben op het functioneren van een wetenschapper.

Susan Crockford bestudeert al heel lang de ijsberenpopulaties en is tot de conclusie gekomen dat het eigenlijk uitstekend met de ijsbeer gaat. Het aantal ijsberen is momenteel veel groter dan zo’n halve eeuw geleden en de dieren zijn over het algemeen in goede conditie. Het vervelende is echter dat de ijsbeer al een hele tijd het symbool is van wat klimaatverandering doet met de natuur. Foto’s van  (al of niet gefotoshopte) zielige ijsberen die eenzaam op een ijsschots afdrijven zijn al een hele poos het handelsmerk van natuurorganisaties en van lieden die zich bezig houden met het verkondigen van het einde der tijden vanwege ‘klimaatverandering’. Crockford werd voor hen symbool van de klimaatontkenner die niet deugt.

Maar ook wetenschappers zagen de kans schoon om haar eens stevig aan te pakken. Een groep van 14 wetenschappers onder aanvoering van Jeffrey Harvey en met Michael (the hockeystick) Mann als ‘lijstduwer’ schreef een artikel dat afgedrukt werd in het tijdschrift BioScience.  In de Abstract lees ik het doel van deze brief: “To counter misinformation and reduce this gap, scientists should directly engage the public in the media and blogosphere.

Wat  meteen opvalt is de directe persoonlijke aanval op Crockford. De eerste auteur, Harvey, professor aan het Nederlands Instituut voor Ecologie in Wageningen, omschrijft Crockford op de website van het NIOO als volgt: “….geen eigen onderzoek gedaan en ook geen peer-reviewed artikelen geschreven over ijsberen.” . Dat is onjuist zoals de voorgaande link naar haar peer reviewed papers bewijst. Een dergelijke leugenachtige persoonlijke aanval is de wetenschap natuurlijk onwaardig. En dat terwijl het NIOO nota bene onder de vlag werkt van de KNAW (Koninklijke Nederlandse Academie van Wetenschappen).

Bron:  NYT

Het artikel werd met gejuich door main stream media binnengehaald, getuige de bovenstaande kop van een artikel in de New York Times. De term ‘denialists’ wordt in de kop gebruikt, een term die ook in de publicatie van Harvey et al regelmatig te lezen is: ‘AGW denialists’. Nu heb ik me al vaker afgevraagd wat er dan precies ontkend wordt. Ik denk dat het gebruik van dat begrip vooral ingegeven is vanwege het feit dat ‘ontkenner’ tot voor kort vooral gebruikt werd met betrekking tot het ontkennen van de Holocaust. Het op deze manier koppelen van klimaatkritische wetenschappers en bloggers  aan een van de grootste tragedies uit de moderne geschiedenis is een abjecte manier van framen. Het getuigt bovendien van een gebrek aan argumenten.

Naar aanleiding van bovenstaande commotie schreef Hans Labohm een kritische beschouwing op de  website Climategate. De zwartmakerij ten aanzien van  Susan Crockford heeft in elk geval wel ‘resultaat ’ gehad. Crockford had een onbetaalde aanstelling bij de University of Victoria (die haar toegang gaf tot de wetenschappelijke literatuur en haar in staat stelde om vanuit de universiteit lezingen te geven) maar die aanstelling is dit jaar zonder opgaaf van reden opgezegd.

Bron: archief Gard Simons

Dit alles heeft zich de afgelopen twee jaren afgespeeld. Maar al veel eerder, namelijk in 2013, schreef een kritisch columnist van het dagblad De Limburger, Gard Simons, een uitgebreid artikel over de ijsbeerpopulatie.  Hierboven ziet u de kop van het artikel die niets aan duidelijkheid te wensen over laat.

Simons begint het artikel zo: “Het blad Science maakte zich zorgen over het klimaatprobleem en vooral over de geluiden van wetenschappers die er geen snars van geloven. Bij het artikel waarin die zorgen werden geuit, stond een foto  van een ijsbeer die in een zonovergoten water moederziel alleen op een ijsschots staat te koekeloeren. Die foto werd later ontmaskerd als frauduleus. De ijsschots en de ijsbeer bleken gefotoshopt. Het betrof een nieuwe soort beer: Ursus Fraudulus. Dit incident is symptomatisch voor de desinformatie die sinds het verschijnen van de minstens zo frauduleuze klimaatfilm van Al Gore over ijsberen wordt verspreid door het World Wildlife Fund (WWF) en andere natuurorganisaties.”

Het hele artikel van Gard Simons kunt u hier downloaden. Simons heeft tussen 2007 en 2014 wel meer kritische stukken in De Limburger geschreven. Misschien vraagt u zich af hoe het met de carrière van Simons is verlopen?  Zijn contract werd in september 2013 niet verlengd, zonder opgaaf van redenen. Het kan verkeren…