Verantwoording

Het lijkt wel alsof de hele wereld in de ban is van de vermeende catastrofale opwarming van de aarde, geïnitieerd door onder andere recente rapporten van het IPCC. Main stream media hebben de berichtgeving opgepakt en er een ware hype van gemaakt. Alle neuzen staan één kant op, voor afwijkende meningen is geen plaats. Dissidente wetenschappers worden afgeserveerd als sukkels of marionetten van de olie-industrie, wetenschapsjournalisten roepen zelfs op om deze dissidenten geen plaats meer te geven in de krant. Het heeft er alle schijn van dat het wetenschappelijke gehalte van het debat -voor zover er nog sprake is van een debat- lijdt onder de politiek-ideologische druk om de wereld te “redden” van de onontkoombare ondergang als gevolg van het versterkt broeikaseffect. De waarheid is vandaag de dag blijkbaar een kwestie van herhalen en een goede variatie in de herhaling.

Op deze site wordt getracht uit te zoeken wat de feiten zijn waarop de rapporten van het IPCC (Intergovernmental Panel on Climate Change) zijn gebaseerd en wordt op zoek gegaan naar wetenschappers die daar vraagtekens bij zetten. Geen randfiguren, maar wetenschappers met een prima staat van dienst.  De klimaatwetenschap staat nog in de kinderschoenen. Iedereen die beweert dat hij zeker weet dat het wereldklimaat over 50 jaar zus of zo zal zijn, is een jokkebrok. De twijfels over de oorzaken en gevolgen van klimaatveranderingen zijn er, en zo hoort het ook in de wetenschap. De vraag is dan ook gerechtvaardigd of je aan een twijfelachtige hypothese (toename CO2 veroorzaakt flinke opwarming)  verregaande beleidsmatige conclusies moet verbinden, zoals dat nu gebeurt. Die politieke vraag wordt veel te weinig gesteld.

Maatschappelijke kwesties hebben gemeen dat ze zeer ingewikkeld zijn en geplaagd worden door wetenschappelijke onzekerheden. Die zitten deels in het feit dat de causale mechanismen nog onvoldoende begrepen zijn, maar vooral in de omstreden politieke consequenties die getrokken zouden moeten worden. Moeten we bijvoorbeeld nu wel of niet CO2 opslaan en genetisch gemodificeerde organismen verbieden? Is wereldhandel nu slecht of goed? De publieke mening wordt daarbij maar al te vaak gemanipuleerd door een eenzijdige voorstelling van zaken, halve waarheden en suggestief taalgebruik.

Uit deze manier van werken spreekt niet alleen een minachting voor het publiek. Er wordt zo ook een glijdende schaal geïntroduceerd waarbij de waarheid in dienst staat van een hoger doel. De wereld willen redden van een catastrofale ondergang door antropogene opwarming is een bewijs van ethisch handelen geworden, de kwaliteit van de argumenten doen nauwelijks ter zake.

De ongemakkelijke waarheid is dat daarmee de waarheid zelf wordt opgeofferd. Zeer weinig intellectuelen en journalisten blijken bereid hun standpunten aan kritiek te onderwerpen. Want als je een geweten hebt, dan mag je niet de nodige nuances aanbrengen en zeggen dat modernisering en technologie niet per definitie fout zijn en juist ook veel goeds gebracht hebben. Dan zwijg je, om niet de verdenking op je te laden dat je geen hart hebt. Zo is een nieuwe tirannie ontstaan, die van de onweersproken kritische klasse. En dat is de meest ongemakkelijke waarheid.

Een merkwaardig fenomeen is dat het lijkt alsof de scheidslijn tussen een klimaatalarmistische en klimaatkritische houding samenvalt met de politieke verhouding links-rechts. Dat kan te maken hebben met de klassieke gedachte dat links de hoeder van levenskwaliteit is en rechts vooral rijkdom nastreeft, maar dit beeld is simplistisch en achterhaald. Maar er zijn ook mensen in het linkse kamp die ik gerust tot de ‘verlichten’ kan rekenen. Een daarvan was emeritus-hoogleraar Frans Sluijter, die in november 2014 overleed:  “ Klimaatwetenschappen vormen een schoolvoorbeeld van een post-normale wetenschap, waarbij de toepassing op de publieke zaak geplaagd wordt doordat de feiten onzeker zijn, de waarden ter discussie staan, de belangen groot zijn en de gevraagde beslissingen door velen als spoedeisend ervaren worden. De klimaatverandering wordt soms ook gezien als een ethisch of zelfs theologisch probleem, met bijbehorend schuldgevoel en behoefte tot boetedoening. Deze religieuze component die de klimaatdiscussie is binnengeslopen, leidt behalve tot een gebrek aan rationaliteit ook tot verkettering van mensen die er anders over denken.”

Ook de kongsi van wetenschap en politiek, ultiem belichaamd door het IPCC , werd door Sluijter feilloos gefileerd. Een uit wetenschappelijk oogpunt bezien nadelige ontwikkeling hierbij is dat vanwege de verstrengeling van politiek en wetenschap de geldstromen voor nieuw onderzoek zeer sterk gestuurd worden door de politiek-maatschappelijke mores die de afgelopen jaren heeft geheerst in het klimaatdebat.

Deze site is voortdurend onder constructie. Het poogt zowel een naslagfunctie te hebben als een blogfunctie. Voor op- en aanmerkingen hou ik me aanbevolen! U kunt me gewoon een email sturen:  rob [apenstaartje] klimaatgek.nl

Rob de Vos