Ik schetste enkele dagen geleden de bittere koude die Noord-Amerika bezig was binnen te dringen. Koude lucht stroomde vanuit Siberië over de Noordpool Canada binnen en bracht samen met koude lucht van de polaire vortex zeer lage temperaturen in onder andere Chicago. Over die vortex heb ik een paar jaar geleden al eens wat geschreven, dat kunt u hier lezen.
Die vortex houdt normaal gesproken de koude lucht in een grote wervel boven het noordpoolgebied. Maar soms breekt die wervel in tweeën of drieën en zorgt dat voor koude lucht op plaatsen waar het anders warmer is, en andersom. Nu zit het venijn in dat woordje ‘normaal’, want wat is normaal? Als je zo nu en dan een afwijking van het gebruikelijke patroon hebt dan rekenen we dat tot het ‘weer’. Komt een afwijking van het ‘normale’ weer steeds vaker voor dan is het uiteindelijk geen afwijking meer maar een onderdeel van het (nieuwe) normale weer. Dat is een klimaatverandering.
Is die uitzakkende vortex een afwijking van het normale weer of een teken dat het klimaat aan het veranderen is in het noordpoolgebied? Ik lees op de site van de VRT de vraag aan de VRT-weerman of er steeds meer verstoringen van de poolwervel door de klimaatopwarming zijn. De weerman zegt: “Die link moet nog verder onderzocht worden. Al is de verstoring van de poolwervel misschien niet een rechtstreeks gevolg van de klimaatsopwarming, het is zeker een oorzaak. Want bij een dergelijk scenario komt niet alleen koude lucht zuidwaarts, maar ook warme lucht gaat noordwaarts en draagt bijvoorbeeld bij tot de vermindering van de ijskappen”, vertelt Verbruggen.”.
Ik haal eruit dat die link nog verder onderzocht moet worden. Dat is wetenschappelijk juist, daar weten we nog echt te weinig van. De rest van zijn antwoord is een wenselijke formulering zoals die in deze tijd van klimaatgekte graag gelezen en gehoord wordt. En dat blijft beter bij de lezers hangen dan het voorbehoud dat hij in eerste instantie maakt.
In de cartoon is mooi weergegeven hoe het centrale dogma in het klimaatalarmisme in de loop van de jaren is verschoven van klimaatafkoeling ( tot eind jaren ’70), via klimaatopwarming en klimaatverandering naar klimaatverstoring. Inderdaad, de ijzige koude in Noord-Amerika kun je niet meer goed vangen onder ‘opwarming’, maar wel heel goed onder ‘verandering’ en uitstekend onder ‘verstoring’. Sterker nog: onder klimaatverstoring past nu eigenlijk elke afwijking van het normale weerpatroon. Het is een uitgekiend nieuw dogma in de nog jonge religie van het klimaatalarmisme.