In 2016 publiceerden de Amerikaanse onderzoekers DeConto en Pollard in Nature een artikel getiteld ‘Contribution of Antarctica to past and future sea-level rise ‘. Het ging met name om het effect van MICI, Marine Ice Cliff Instability, op de zeespiegel. In de figuur hieronder ziet u dit grafisch weergegeven.
Bron: Wikipedia
Het komt er in het kort op neer dat door opwarming stabiele gletsjers die in zee uitkomen hun drijvende ice shelf verliezen waardoor er een zeer hoge (tot wel 100m) steile ijsklif ontstaat. Die breekt af waardoor de gletsjer versneld naar zee stroomt en de zeespiegel (extra) stijgt.
DeConto en Pollard maakten een model waarin klimaatverandering en ice-sheet dynamica aan elkaar gekoppeld werden. Om het model te kalibreren werd de huidige situatie (vanaf 1992) vergeleken met die van 2 andere warmere periode in het recente geologische verleden, namelijk het laatste interglaciaal (Eemien, 130.000 – 115.000 jaar geleden) en het Midden Plioceen ( 3,3 tot 3 miljoen jaar geleden). De onderzoekers lieten hun model 64 maal een run maken met 64 verschillende aannames. De uitkomsten daarvan waren voor de nabije toekomst alarmerend: de zeespiegel zou in 2100 meer dan 1 meter extra kunnen stijgen door die afbrekende ijskliffen, en in het jaar 2500 wel 15 meter extra. Kortom, DeConto en Pollard vonden dat de gevolgen van die MICI voor toekomstige zeespiegelstijging dramatisch werden onderschat.
Deze alarmerende voorspellingen zijn onlangs door een nieuwe studie naar de prullenbak verwezen. Tamsin Edwards van King’s College London en een aantal collega’s publiceerden hun artikel in Nature, en heeft de titel ‘Revisiting Antarctic ice loss due to marine ice-cliff instability’ .
‘Revisiting’ betekent hier dat de Britse wetenschappers het onderzoek van DeConto en Pollard uit 2016 opnieuw hebben gedaan. Maar dan in 10.000 runs van het model, aan de hand van veel meer mogelijke scenario’s. In elke run werden de parameters een beetje veranderd. Conclusie van de onderzoekers: de MICI hypothese van vallende ijskliffen was helemaal niet nodig om de zeespiegelstijging in de 3 onderzochte periodes te kunnen reconstrueren. Ze kwamen uit op een zeespiegelstijging van maximaal 45 cm aan het eind van de eeuw, bij de veronderstelling dat de uitstoot van CO2 maximaal is. De bovengrens dus.
Edwards et al concluderen: “We conclude that previous interpretations of these MICI projections over-estimate sea-level rise this century; because the MICI hypothesis is not well constrained, confidence in projections with MICI would require a greater range of observationally constrained models of ice-shelf vulnerability and ice-cliff collapse.” Kort gezegd: we weten er nog veel te weinig van, er zal nog veel onderzoek gedaan moeten worden.
Wat leren we hiervan? Dat de publicatie in 2016 van het onderzoek van DeConto en Pollard in Nature voorbarig was. Onderzoekers en wetenschappelijke tijdschriften zijn vaak te begerig om alarmerende uitkomsten van klimaatonderzoek naar buiten te brengen. Ik heb hier al eerder geschreven dat er mijns inziens rond het klimaat een gevaarlijk mengsel is ontstaan van maatschappelijke en politieke druk, eenzijdig gerichte geldstromen voor onderzoek en een pervers systeem van publicatiedrang. Dat moet anders.
Overigens blijkt maar weer dat reconstructie van eerder onderzoek een belangrijke pijler is van de wetenschappelijke methode.