Het is met dat CO2 en de ondergang van de wereld vanwege opwarming nog veel erger dan we al dachten. Althans dat maak ik op uit het voorpagina-artikel in de Volkskrant van 30-6-2016. Het artikel is gebaseerd op een recente publicatie in Nature, getiteld “Paris Agreement climate proposals need a boost to keep warming well below 2 °C” .
Nu weten we intussen dat wetenschappelijke publicaties vaak helemaal niet zo wetenschappelijk zijn als gesuggereerd wordt. Dat komt vooral door de perverse prikkel van het onderzoeksgeld. Hoe groter de belangen, des te meer ‘sturen’ de geldstromen het onderzoek. Dat geldt heel sterk in de wereld van de medische wetenschap waar financiële belangen zeer groot zijn. Maar ook onderwerpen met een groot maatschappelijk gewicht (en daarmee ook financieel gewicht) zijn daar zeer gevoelig voor. De klimaatwetenschappen zijn daar een schoolvoorbeeld van. Karel van het Reve schreef ooit: “Als je een tractorfabriek afrekent op kilo’s, maken ze zware tractoren. Als je ze afrekent op aantallen, maken ze vele kleintjes.”
Dr. Fred Udo is gepromoveerd in de kernfysica aan de Universiteit van Amsterdam. Als senior onderzoeker heeft hij gewerkt aan grote experimenten opgesteld bij de versnellers van CERN in Geneve. Verder is hij buitengewoon hoogleraar experimentele elementaire deeltjes fysica aan de Vrije Universiteit van Brussel. Geen domme gast dus.
De afgelopen jaren heeft hij zich intensief bezig gehouden met windenergie. Hij heeft er verstand van en kan rekenen. We staan aan de vooravond van de aanleg van enorme windparken, op zee en op het land. De windenergie binnen het energie-akkoord gaat ons minstens 53 miljard kosten zonder dat het milieu er veel mee opschiet. De kleinverbruiker (lees: u en ik) gaat de rekening betalen. Dat betekent 500 Euro per jaar boven op onze energierekening. En dat wordt in de toekomst alleen maar meer. De opbrengst aan energie van die enorme investering is zal niet meer dan 3% van het totale energieverbruik in Nederland zijn! Kees de Lange interviewde Fred Udo onlangs in Café Weltschmerz.
We zijn een lijdzaam volkje, mopperen graag maar komen zelden in actie. Maar als u wilt weten hoe u bij de neus genomen wordt en de komende jaren financieel gepakt, luister dan naar het interview.
Een internationaal team van 32 auteurs van 24 instellingen uit acht landen heeft onlangs een studie in het tijdschrift Nature Climate Change gepubliceerd getiteld “Greening of the Earth and its drivers” .
Uit de studie blijkt een significante ‘vergroening’ van 25% tot 50% van begroeide gebieden op aarde. Minder dan 4% van het oppervlak vertoonde ‘browning’ (afname van het bladoppervlak). De gegevens zijn afkomstig van de NASA-MODIS en NOAA-AVHRR satellieten van 1982 tot 2009. De data zijn verwerkt in 10 Global Ecosystem modellen. ‘Vergroening’ betekent een stijging in bladoppervlak van planten, de leaf area index (LAI). Groene bladeren produceren met behulp van zonlicht, CO2, water en voedingsstoffen uit de bodem suikers. Deze suikers zijn de bron van voedsel, vezels en brandstof voor het leven op aarde. Meer suikers worden geproduceerd als er meer CO2 in de lucht zit. Dit heet CO2 bemesting. Veel glastuinders in ons land verhogen de CO2-concentratie in hun kassen tot 1000 a 1200 ppm om de productie te verhogen. Gemiddeld is het atmosferisch CO2-gehalte momenteel ongeveer 400 ppm.
Ongeveer 85% van het ijsvrije landoppervlkak van de aarde is bedekt met vegetatie. Deze groene gebieden nemen ongeveer 30% van het totale aardoppervlak in beslag. Deze vergroening, de toename van het bladoppervlak, is net zo groot als wanneer er een extra groen continent zou worden toegevoegd met 2x de oppervlakte van de USA (18.000.000 km2) . “Dat kan grote effecten hebben op de kringloop van water en koolstof en kan fundamentele veranderingen in het klimaatsysteem teweeg brengen ” zegt eerste auteur dr Zaichun Zhu, onderzoeker van de Universiteit van Peking, China, die de eerste helft van dit onderzoek bij de faculteit Aarde en Milieu aan de Boston University (USA) deed, samen met Prof. Myneni .
Simulaties met genoemde ecosysteem modellen suggereren dat CO2-bemesting 70% van de waargenomen vergroening verklaart, gevolgd door stikstofdepositie (9%), klimaatverandering (8%) en veranderend landgebruik (LCC) (4%). CO2-bemesting verklaart de meeste vergroening in de tropen, terwijl klimaatverandering heeft geleid tot vergroening op hoge breedte en op de Tibetaanse Plateau. LCC draagt het meeste bij aan de regionale vergroening in het zuidoosten van China en het oosten van de Verenigde Staten. Volgende generaties ecosysteemmodellen zijn nodig om verfijningen aan te brengen.
In The Guardian stond bovenstaande grafiek afgebeeld. Duidelijk zou je zeggen. En het was alom voorspeld, al vanaf juni 2015. Maar net zoals zoveel in de klimatologie is niet alles eenduidig. De grafiek, afkomstig van NOAA, is gebaseerd op de temperatuurreeks van NCDC (USA), onderdeel van NOAA.
Het zijn cijfers die afkomstig zijn van thermometermetingen. Net zoals de temperatuurreeksen van NASA (USA) en HadCRUT (GB). Alle drie de meetreeksen komen uit op hetzelfde: 2015 was het warmste jaar ooit gemeten. The Guardian is wel zo eerlijk om erbij te vermelden dat 2015 ook een jaar was met een super El Niño, en dat drijft de temperatuur op aarde behoorlijk op. De top zat in december, dus ook dit jaar krijgen we nog de invloeden van die El Niño. De krant schrijft hierover: “A strong El Niño event is peaking at the moment, putting the “icing on the cake” of high global temperatures. El Niño is a natural cycle of warming in the Pacific Ocean which has a global impact on weather. But scientists are clear that the vast majority of the warming seen in 2015 was due to the emissions from human activity. Even without an El Niño, this would have been the warmest year on record, said Prof Gavin Schmidt, director at Nasa’s Goddard Institute for Space Studies. “ Lees verder →
Weer een opzienbarende bijdrage van Jan Ruis in zijn speurtocht naar de feiten achter global warming. Neem even de tijd, want makkelijk is het niet. Maar de conclusies zijn bijzonder!
In het eerste artikel in deze serie werd multipele regressie toegepast van de mondiale oppervlaktetemperatuur van 1860-2014 op de AMO , ENSO en een antropogene forcering. De antropogene forcering werd verondersteld òf lineair te zijn òf logaritmisch. Het beste resultaat werd gevonden met een lineaire trend van 0,051°C/decade. De regressiecoëfficiënt voor de logaritmische forcering is 2,55*ln(CO2), waarin ln(CO2) de natuurlijke logaritme van de atmosferische CO2-concentratie. We noemen het eerste model, 0,051°C/decade, het lineaire model en het tweede model, 2,55*ln(CO2), het logaritmische model. De antropogene component vertegenwoordigt het totaal aan stralingsforceringen door broeikasgassen en aërosolen. Klimaatmodellen van het IPCC rekenen met logaritmische stralingsforcering. Voor de duidelijkheid zijn hier het lineaire en het logaritmische model grafisch naast elkaar gezet:
Guido van der Werf , die een artikel publiceerde over de resultaten van multipele regressie met 5 factoren, gebruikte een vertraging van 6 maanden voor de AMO en de ENSO. Daar zijn goede argumenten voor. Hieronder zijn de nieuwe resultaten, met vertraging van AMO en ENSO, voor de mondiale temperatuur met het lineaire model en daaronder met het logaritmische model: Lees verder →
In het bericht van 4 oktober 2015 werden aanwijzingen gevonden dat de klimaatgevoeligheid voor CO2 veel geringer is dan in klimaatmodellen wordt gehanteerd. Het blijkt dat met name de AMO, de Atlantische Multidecadale Oscillatie, van grote invloed is op de wereldtemperatuur. Die schommelingen in de watertemperatuur van de Atlantische Oceaan hebben zelfs een grotere invloed op de mondiale temperatuur dan CO2, zo bleek uit de multipele regressie analyse in het bovenstaand bericht.
Er zijn meer aanwijzingen dat de klimaatgevoeligheid erg gering moet zijn, en die komen uit het noordpoolgebied. Lees verder →
Sinds 1850 is de gemiddelde temperatuur op aarde met ongeveer 0,8 °C gestegen. Dat is niet schokkend veel lijkt me. Maar vanaf het moment dat er een verband werd gelegd tussen die opwarming en de stijging van het atmosferisch CO2 zoals we dat sinds 1958 meten is het hek van de dam. ‘Klimaatverandering’ is hot, very hot. Tijd dus om eens ‘cool’ naar de cijfers te gaan kijken.
Momenteel wordt breed gedragen dat de recente opwarming van het aardse klimaat vooral het gevolg is van het stijgend CO2-gehalte van de atmosfeer. En dat is weer vooral het gevolg van menselijke activiteiten. Dat brede draagvlak voor deze hypothese is het gevolg van een statement van het IPCC:
Hoe het IPCC er bij komt om te beweren dat de stijging van broeikasgassen vanwege menselijke activiteiten “…. extremely likely to have been the dominant cause of the observed warming since the mid-20th century” blijft vooralsnog onduidelijk. Boze tongen beweren Lees verder →
Even een kort luchtig tussendoortje, om wat verkoeling te brengen in het klimaatdebat.
Op een geologische tijdschaal bezien bevindt het aardse klimaat zich in een warme fase (hot house) of koude fase (ice house). We vinden ons de afgelopen paar miljoen jaar in een ice house fase. De huidige gemiddelde temperatuur op aarde van 15 °C past daar in. Binnen die ice house fase schommelt de temperatuur toch nog behoorlijk: ijstijden oftewel glacialen , en warmere tussenijstijden, de interglacialen. We zitten al 10.000 jaar in zo’n warmer interglaciaal. Maar…interglacialen duren gemiddeld zo’n 10.000 jaar. Daarna valt onherroepelijk een nieuwe ijstijd in, die zo’n 100.000 jaar zal duren. In de grafiek hieronder is goed te zien dat het klimaat altijd verandert. We zitten nu helemaal links. De warme tijd is ongeveer op. Dat wordt geen pretje, haal de muts maar alvast uit de kast ;-).
U weet het vast nog wel, de uitspraak van de rechtbank in Den Haag in juni j.l. En hoe dolblij sommigen waren met die uitspraak. Ik niet. Niet omdat Lees verder →
Bovenstaand artikel stond op 31 augustus 2015 in de Volkskrant. De toegenomen schade is een bekende valstrik in dit soort van berichtgeving. Immers, doordat er steeds meer bebouwde omgeving is en er steeds meer auto’s zijn et cetera zal automatisch de schade bij natuurgeweld stijgen. Inflatie doet de rest, geen kunst dus om kosten te laten stijgen. Zie ook het hoofdstuk Natuurrampen.
Ik ben vooral benieuwd naar de zware regenval die in de tweede alinea genoemd wordt. Het is de afgelopen weken wel raak hoor. Ik bedoel dan niet de zware regenval hier en daar, maar dat ik als burger, op weg naar de klimaattop in Parijs, steeds meer berichten Lees verder →
