Het doek voor de nieuwe hockeystick van Marcott et al lijkt definitief gevallen. Eindelijk regeerde het onderzoeksteam, op RealClimate.org, en het grote woord is er uit:
“[The] 20th-century portion of our paleotemperature stack is not statistically robust, cannot be considered representative of global temperature changes, and therefore is not the basis of any of our conclusions.”.
In het vorige bericht heb ik de dalende gemiddelde wintertemperatuur van de afgelopen 25 jaar in De Bilt trachten te verklaren. Droge winterkou komt ons land binnen als we oostenwind hebben. Het brongebied van die luchtsoort komt uit het NO van Rusland , waar het ’s winters flink koud is. Een dergelijke oostcirculatie krijgen we als er ten N van ons land een krachtig hogedrukgebied ligt.
Bron: KNMI
Op de weerkaart is de situatie weergegeven van 1 april 2013. Tussen IJsland en Scandinavië bevindt zich al wekenlang een hogedrukgebied dat de ‘normale’ westenwind blokkeert. Tussen dit hogedrukgebied en de lagedrukgebieden voor de westkust van Frankrijk en boven Wit-Rusland wordt dan koude droge lucht uit Noord-Rusland aangevoerd, langs de isobaren (= lijnen met gelijke luchtdruk). Lees verder
Nu Marcott et al voorlopig blijven zwijgen over hun trucs met de nieuwe hockeystick, kan ik even kijken naar de winter die maar van geen wijken lijkt te weten. Die schier oneindige winter heeft al heel wat pennen in beweging gebracht. Alarmistisch aangelegde journalisten en weermensen, ja zelfs wetenschappers beweren hier en daar dat de kou wellicht komt door de opwarming. Dat zou kunnen, maar het kan ook nonsens zijn. Zo zou het afnemend drijfijs van invloed zijn op de ligging van hoge-en lagedrukgebieden, waardoor de straalstroom weer op een andere positie zou komen dan ‘normaal’, waardoor et cetera et cetera.
Bron: KNMI
Op zijn site heeft de Australiër Nick Stokes een hele fraaie interactieve weergave gegeven van de 73 proxies die door Marcott et al gebruikt zijn in hun recente publicatie.
Archeoloog Hans Oude Rengerink schrijft dat aan dateringen m.b.v. C14 altijd nog kleine en grote onzekerheidsmarges kleven:
1. C14 dateringen zijn nooit op een jaar nauwkeurig maar kennen altijd een waarschijnlijkheid volgens een standaarddeviatie. Dit kan variëren van enkele jaren voor jonge dateringen tot meestal 40 tot 75 jaar voor oude dateringen.
2. Door wisselingen in de hoeveelheid 14C isotopen in de atmosfeer is het nodig om de dateringen te kalibreren. Doorgaans wordt daardoor de bandbreedte voor de datering in kalenderjaren nog breder opgerekt, soms wel tot 400 a 500 jaar of meer. Ook voor jonge dateringen uit de 20e eeuw kan al een bandbreedte van 10 tot 25 jaar ontstaan.
3. Op basis van bovenstaande kan eigenlijk gesteld worden dat de C14-dateringen zelf ook feitelijk gewoon proxies zijn. Lees verder
In de vorige aflevering van 18 maart j.l. was een grafiek te zien waarin de proxies die gebaseerd zijn op alkenonen een merkwaardige omkering krijgen. Gebruikt men de originele datasets van de deze proxies dan is er aan het eind van de grafiek sprake van een sterke daling, terwijl Marcott et al op het tegenovergestelde uitkomen. Dat is het gevolg van de ‘redating’ die zij hebben uitgevoerd.
Voor de mensen die ‘nieuw’ de site opduiken: begin te lezen bij het bericht van 10 maart j.l. Zoals ik al meermalen geschreven heb, bijvoorbeeld op 16 maart j.l., is het raadselachtig waarop en hoe het onderzoeksteam van Marcott de bestaande onderzoeksgegevens van 73 proxies opnieuw heeft gedateerd. Dat dat verregaande consequenties heeft gehad voor de interpretatie van deze gegevens lijkt duidelijk. Hieronder ziet u de analyse van Steve McIntyre voor de 31 proxies die alkenonen hebben gebruikt om de temperatuur te reconstrueren.
Steve McIntyre, Canadese wiskundige en luis-in-de-pels van menig gevestigde klimatoloog, heeft op zijn website mogelijk de oorzaak gevonden van de merkwaardige uptick in de publicatie van Marcott in Science. Op onderstaande figuur is die uptick goed te zien. De rode lijn is de reconstructie van de temperatuur op het noordelijk halfrond, de gele lijn de reconstructie zonder de aanpassingen die Marcott et al gemaakt hebben aan de datasets van de 73 proxies.
Op 22 april 2011 presenteerde Shaun A. Marcott zijn dissertatie aan de University of Oregon. De titel van zijn onderzoek was Late Pleistocene and Holocene Glacier and Climate Change. Marcott gebruikte dezelfde 73 proxies als in zijn publicatie in Science en dezelfde methode. Onderstaande grafiek geeft het verloop weer van de temperatuur gedurende het Holoceen volgens de dissertatie:
Hier is de grafiek uit het Science-artikel: Lees verder
Paul Matthews van de University of Nottingham is wiskundige en gespecialiseerd in o.a. nonlineaire systemen. Paul heeft van de73 proxies die Marcott et al zeggen te hebben gebruikt voor hun reconstructie van de temperatuur in het Holoceen een grafiek samengesteld van die proxies waarvan de dataset eindigt tussen 300 BP en -50 BP. Dat zijn er ruim 30. Die grafiek ziet er zo uit:
