“Windenergie is inderdaad heel winstgevend. In dit land lopen heel wat mensen rond die er miljonair door zijn geworden. Subsidie-miljonairs wel te verstaan. Want als er geen subsidies zijn is er ook geen windenergie.”

Een uitspraak van emeritus hoogleraar Pieter Lukkes in een recent artikel van zijn hand. Sinds het schandaal rond de ex-directeur van ECN in Petten die zelf windmolens bezat en daar een leuke subsidiestuiver aan overhield weet denkend Nederland wel hoe de vlag er bij hangt. Dat die directeur tegelijkertijd de regering moest adviseren over windenergie maakt de kwestie nog erger.

Als je grond hebt met een agrarische bestemming  kun je een fantastisch arbeidsloos inkomen “verdienen”  door aan derden toestemming te verlenen voor de bouw van windmolens. Een jaarinkomen van € 50.000 per molen is haalbaar heb ik me laten vertellen. Vandaar dat veel boeren graag een paar windmolens op hun land hebben.

Begrijp me goed, ik ben een grote voorstander van duurzame energie.  Zelf heb ik al in de jaren ’90 zonnecollectoren op mijn dak laten leggen. Niet rendabel, ik hoopte quitte te spelen. Zonnepanelen om elektriciteit op te wekken worden steeds goedkoper en er komt een moment waarop die vorm van elektriciteitsopwekking kan concurreren met die van conventionele centrales denk ik. Dat gaat helaas niet op voor windenergie. Toch heeft de overheid zwaar ingezet op windenergie in het Energie Akkoord. Tot in lengte van jaren onrendabel zeggen veel deskundigen. En het levert geen reductie van CO2-uitstoot op.  Intussen begint de weerstand bij de gewone mensen steeds meer toe te nemen. Niet alleen bij plaatsing van molens op het land, maar in toenemende mate ook bij aanleg van molenparken op zee en in het IJsselmeer.

De quote aan het begin van dit bericht komt uit een schrijven van Pieter Lukkes. Dat schrijven, getiteld “Politieke windkastelen” vindt u hier. Het betreft de aanleg van een molenpark voor de kust van Friesland, en de rol van de provincie daarin.

Als u het naadje van de energiekous wilt weten over windenergie dan leest u het essay van Pieter Lukkes, getiteld “Het Energie Akkoord, feitelijk en maatschappelijk”. Zeer lezenswaardig.