Bron:  Stormtrack

Eind 2012 was ik enkele dagen in Engeland en verbaasde me over het gemak waarmee ook daar ‘de opwarming’ van Groot-Brittannië in de media een plaats heeft gekregen. En dan heb ik het niet over The Guardian, een krant waar klimaatalarmisten de afgelopen jaren vrij spel kregen, maar in een krant als The Times. Ik was dan ook nieuwsgierig naar die opwarming, en kon me niet indenken dat de Britse opwarming ‘dramatischer’ is verlopen dan die in ons eigen land. Vandaar dat ik op onderzoek uit ben gegaan naar wat meetgegevens.

Het geluk wil dat men in Engeland veel eerder dan in andere landen begonnen is met het serieus meten van de temperatuur. De Central England Temperature-reeks is een van de oudste temperatuurmeetreeksen op aarde en begint al in 1659. In de jaren ’70 van de vorige eeuw heeft het Hadley Centre de meetreeks gecontinueerd tot op heden. Het betreft een beperkt aantal meetstations in de regio van zuidelijke Midlands tot Lancaster, zoals aangegeven op nevenstaand kaartje.

Hieronder is de gang van de temperatuur te zien vanaf het begin tot en met 2010. Het zijn jaargemiddelden in °C.

De reeks vertoont een licht stijgende trend (zwarte lijn) vanaf het begin van de metingen met een opwarming van 0,26°C per eeuw.  Geen verrassing, de aarde en dus ook Engeland warmt al sinds het einde van de Kleine IJstijd gestaag op. Dat is in ieder geval ten dele het gevolg van veranderende zonneactiviteit, die een zekere periodiciteit veroorzaakt in de temperatuur aan het aardoppervlak.  Zie hiervoor onder andere “Zonnecycli”  in het hoofdstuk  “Nieuwe inzichten”.

De temperatuurlijn toont ook dat de lichte stijging niet gelijkmatig is, de temperatuur gaat op en neer gedurende soms langere periodes. Maar ook kortere periodes geven soms een sterke variabiliteit: temperatuurvariaties tussen twee opeenvolgende jaren van meer dan 2 °C zijn geen uitzondering. Een dergelijke grote sprong in korte tijd is te zien in de tweede helft van de jaren ’80 van de 20e eeuw. De stijging van de temperatuur wordt nog steeds door een deel van de wetenschappers gezien als een gevolg van antropogene factoren, vooral die van CO2 als broeikasgas.

In bovenstaande grafiek is naast de CET-lijn  de jaarlijkse emissies in miljoenen tonnen CO2 als gevolg van het verbranden van fossiele brandstoffen afgezet tegen de tijd. Vergelijk deze lijn eens met de temperatuurreeks van CET, en constateer dat er geen enkele correlatie is.

De klimaatsite c3headlines  heeft enige tijd geleden al eens gekeken naar de CET en geconstateerd dat er in het afgelopen decennium erg veel records gesneuveld zijn op het gebied van gemiddeld hoogste temperaturen. Iedereen kent de gretigheid waarmee dit gebruikt wordt om de invloed van antropogeen CO2  ‘aan te tonen’.  Als men naar het verloop van de CET grafiek kijkt vanaf 1659 dan is het niet meer dan logisch dat in een gestaag stijgende temperatuurreeks gedurende meer dan 350 jaar de hoogste temperaturen in het laatste stukje van de reeks zitten. De jaren uit het laatste decennium zijn steeds  met rood aangegeven.

Interessante vraag is of de temperatuurvariaties in de  CET groter zijn gedurende afgelopen decennia dan in de rest van de langdurige meetreeks. Met andere woorden: is de temperatuurgang van de afgelopen decennia afwijkend, zoals alarmisten vaak beweren? Hieronder is een aantal tabellen afgebeeld die antwoord geven op deze vraag. De eerste geeft de jaren weer met de grootste temperatuurverandering in 1 jaar:

Zoals is te zien zit geen enkel recent jaar in de top-10. Het dichtste bij komt nog 2001, met een toename van  0,67 °C, waardoor dit jaar op de 71e plaats komt. En hier de jaren met de grootste temperatuursprong over een periode van 10 jaar. Het laatste jaar van elke decade is als teljaar genomen:

Ook hier geen enkel recent jaar in de top-10. De decade die eindigde in 2005 en een temperatuurverandering van 1,24 °C  vertoonde, komt op een 22e plaats. Nemen we een periodelengte van 20 jaar dan valt 1 jaar uit het laatste decennium in de top-10, namelijk 2006 met een 8e plaats:

Bij periodes van 30 jaar valt het afgelopen decennium weer buiten de prijzen. Het jaar 2006 werd 20e:

Tenslotte de cijfers voor periodes van 40 jaar en 50 jaar. Ook hier geen schokkkende extremen in de afgelopen decennia:

Kortom: geen extreme opwarming gedurende de afgelopen decennia. Als men ervan uitgaat dat CET een deugdelijke proxy is voor de temperatuurontwikkeling op het noordelijk halfrond en daarmee voor de aarde, dan is er weinig aan de hand.

De Tjechische blogger Luboš Motl produceerde over de CET ook een aantal grafiekjes. Hij vergeleek de opwarmingtrends in periodes van 30 jaar, omdat deze de grootste kans zouden moeten geven op een extreem opwarmingssignaal:

Niets spectaculairs te zien in de laatste decennia. Eind 17e en begin 18 e eeuw waren de periodes met opwarming langduriger dan de recente. Hieronder een lijstje met de top-10:

1691 – 1720, 5.039 °C/eeuw
1978 – 2007, 5.038 °C/ eeuw
1977 – 2006, 4.95 °C/ eeuw
1690 – 1719, 4.754 °C/ eeuw
1979 – 2008, 4.705 °C/ eeuw 
1688 – 1717, 4.7 °C/ eeuw
1692 – 1721, 4.642 °C/ eeuw
1694 – 1723, 4.524 °C/ eeuw
1689 – 1718, 4.446 °C/ eeuw
1687 – 1716, 4.333 °C/ eeuw

Als je voor alle zekerheid de periodes een lengte van 50 jaar geeft, levert dat voor de afgelopen decennia nog steeds geen bijzonderheden op:

Ze kunnen in elk geval niet concurreren met de laat 17e en begin 18e eeuw: 1960 – 2009 met een stijging van 2.65 °C/eeuw valt zelfs buiten de top-10. Winnaar is 1688-1737 met een trend van 3.83 °C/eeuw. Als de periode 100 jaar is, dan zien we nog steeds geen uitzonderlijke situatie voor de afgelopen eeuw:

De opwarmingtrend voor 1909-2008 was 0.87 °C/eeuw, die van 1663-1762 was 0.86 °C/eeuw.  Geen spectaculair verschil.
Tot slot was ik benieuwd of de CET een andere tendens zou aangeven voor de temperatuur van de afgelopen 15 jaar dan De Bilt (zie ook “Temperatuur De Bilt”  in hoofdstuk “De Feiten”. Het resultaat ziet u hieronder:

De afgelopen 15 jaar is er in Midden Engeland, net als in Nederland, geen opwarming meer maar zelfs een daling van 0,2 graden. Het wordt tijd dat Britse media de feiten eens onder ogen zien.

De site ScepticalScience heeft een bijdrage gepubliceerd over de snelle opwarming van onze planeet. Daarin tracht men aan te tonen dat er momenteel geen sprake is van een stabilisering van de temperatuur op  aarde, maar dat de opwarming onverminderd doorgaat, en wel in een rap tempo.  Men bekijkt dan met name het globale temperatuurverloop van de afgelopen 30 a 35 jaar. In de grafiek hieronder zien we het verloop van de globale temperatuur zoals gereconstrueerd door  Hadley Centre in Groot-Brittannië op basis van bestaande meetreeksen.

De temperatuurstijging vanaf 1975 is onmiskenbaar, en afgezien van (terechte) discussies over juistheid van metingen en legitimiteit van homogenisaties, wordt algemeen aanvaard dat de globale temperatuur gestegen is. Het artikel tracht de meningsverschillen wat aan te scherpen door te spreken van ‘climate deniers’, een beetje rare term voor diegenen die het klimaatdebat kritisch volgen en zich niet in de luren laten leggen door al te alarmistische verhalen. Ik ken niemand die de temperatuurstijging van na 1975 ontkent.

Het gaat dan ook niet om het ontkennen van de temperatuurstijging, maar om de stagnatie van de temperatuurstijging gedurende de afgelopen 15 jaar. In bovenstaande figuur is het verloop van de maandelijkse globale temperatuur volgens GISS weergegeven vanaf 1996.  Alhoewel er formeel nog niet gesproken mag worden van een trendbreuk, is de stagnatie van de temperatuurstijging toch aardig persistent. Hansen neemt een termijn van 17 jaar om vast te stellen of een forcing natuurlijk is dan wel antropogeen.

De schrijver van ScepticalScience gebruikt bovenstaande grafiek van de global heat content om aan te tonen dat er nog steeds sprake is van opwarming. Er wordt gesteld:  “ ….the continuing rise of both global and ocean heat content  is probably the best indicator that global warming hasn’t even slowed down ” .  Inderdaad is in de grafiek een sterke stijging te zien tussen 2000 en 2008, wat in tegenspraak lijkt met de afvlakking van de globale oppervlaktetemperatuur. De grafiek is een bewerking op basis van data die Church et al hebben gebruikt in hun publicatie uit 2011. Bekijken we echter de data tot 2012 van het NODC die de onovertroffen KNMI Climate Explorer ons aanreikt, dan zien we een ander beeld:

Vanaf 2003 is er geen sprake meer van een stijging van de heat content.  De time lag tussen stagnatie van globale temperatuur en ocean heat content is makkelijk te verklaren vanwege het enorme bufferend vermogen van de oceanen en de menging van water tussen diverse niveaus. De heat content van land + atmosfeer en ijs speelt nauwelijks een rol van betekenis. Het lijkt er dus op dat de ‘best indicator’  van de site achterhaald is door de werkelijkheid.

Bovenstaande animatie laat zien wat die vreselijke klimaatontkenners doen met de stijgende wereldtemperatuur: ze knippen de reeks in stukjes, die elk geen stijging vertonen. Het is een beetje Donquichotte-achtige bewijsvoering, waarbij de vijand gecreëerd wordt en daarna bestreden. Ik ken geen enkele kritische klimaatvolger die op dergelijke wijze de recente temperatuurstijging benadert. Wellicht nog belangrijker is dat het artikel suggereert dat het gebrek aan opwarming van de afgelopen jaren het gevolg is van kortstondige effecten die vrijwel alle afkoelend werken, zoals ENSO, vulkanisme en zonneactiviteit. In onderstaande grafieken is  af te lezen welke invloed volgens Rahmstorf et al  deze effecten hebben gehad op de oppervlaktetemperatuur.

MEI is Multivariate ENSO Index, een maat voor de invloed van ENSO, AOD is Aerosol optical depth, een maat voor de invloed van vulkanisme op inkomende kortgolvioge straling, en TSI staatvoor total solar irradiance. Het resultaat van de wijze van analyse door Rahmstorf et al voor 5 datareeksen  ziet u hieronder:

Het ziet er indrukwekkend uit, maar is het dat ook? Daar zijn toch wat twijfels over gerezen. Die twijfels worden, ik ben daar eerlijk in, meteen getriggerd door de naam van de onderzoeker. De naam Rahmstorf is in klimatologenland immers niet onomstreden. Behalve dat hij bekend staat als een rasechte alarmist, is hij onlangs door het  Kölner Landgericht veroordeeld vanwege het feit dat hij onwaarheden over een wetenschapsjournaliste had verkondigd die haar in de uitoefening van haar beroep hebben geschaad. Irene Meisscher had het namelijk gewaagd het IPCC  te bekritiseren vanwege alarmistische passages over de toekomstige landbouwproduduktie in Afrika, als gevolg van de vermeende opwarming van de aarde. Deze waren niet op ‘peer-reviewed’ literatuur gebaseerd, maar toch in de samenvatting van het IPCC-rapport terecht gekomen en werden vervolgens in de klimaatalarmistische uitspraken van Pachauri en Ban Ki Moon hoog opgespeeld. Later zou dit bekend worden als ‘Africagate’.

Bob Tisdale heeft wat kritisch noten gekraakt over het Rahmstorf artikel. Een ervan is dat Rahmstorf et al in hun publicatie behalve ENSO, zon en vulkanen nog een vierde ‘’externe”  variabele mee laten doen in hun regressieanalyse, namelijk de lineaire temperatuurtrend.  Afgezien van inhoudelijke bezwaren of de lineaire trend wel een externe variabele is,  laat Tisdale zien wat het effect van die vierde factor is. De eerste grafiek is met , de tweede zonder de lineaire trend.

Dat komt omdat het mee laten wegen van de lineaire trend in de analyse grote effecten heeft op de schaal waarop de andere factoren van invloed zijn op de temperatuur, maar ook en in het bijzonder omdat daardoor invloed van de zonne-instraling omgekeerd wordt.  Zie de grafieken hieronder:

 

Het tweede bezwaar is dat Rahmstorf et al de ENSO data gebruiken als externe factor en te weinig rekening houden met de zeer complexe invloed van ENSO op de oppervlaktetemperatuur. Daarover is al vaker gepubliceerd.  De auteur van het artikel in ScepticalScience  stelt:  “ Although the rate of warming of surface air and lower troposphere temperatures appear to have slowed over the past few years, the same could be said at any virtually any point in time by cherrypicking short-term noise and ignoring the long-term trend ”.  Het lijkt me dat het artikel zelf een aardig bewijs levert van cherrypicking en en veronachtzamen van langetermijntrends.

 

Bovenstaande grafiek stamt , zoals bekend, uit het laatste rapport van het IPCC uit 2007. Het voorspelt het temperatuurverloop  in de 21e eeuw volgens een aantal scenario’s . De rode lijn geeft het voorspelde temperatuurverloop weer volgens de IPCC scenariofamilie met een voortgaande economische groei en grootschalig gebruik van fossiele brandstoffen. Het IPCC voorspelt een gemiddelde temperatuurstijging in de 21e eeuw van 2,3 °C  +/-  0,6 °C.  Zie voor een uitgebreide behandeling van de diverse scenario’s het betreffende IPCC-rapport.

De voorspellingen zijn gebaseerd op de uitkomsten van een aantal klimaatmodellen, GCM’s genaamd. De meest geavanceerde klimaatmodellen zijn een koppeling van atmosferische modellen en oceanische modellen. Het zijn de meest complexe modellen die gebruikt worden en zijn voortdurend “under construction”. Ze zijn zo complex dat ze vaak moeilijk te analyseren zijn. De bekendste zijn HadAM3 van het Hadley Center in Groot Brittannië , GFDL CM2.X van NOAA Geophysical Fluid Dynamics Laboratory in de USA en ModelE van GISS.

Nu is het interessant om te bezien of 12 jaar na de start van de voorspelling in 2000 de klimaatmodellen het goed gedaan hebben. Hieronder is het verloop van de globale oppervlaktetemperatuur weergegeven volgens Hadcrutv3. Zoals te zien is er sinds bijna 15 jaar geen opwaartse tendens meer te bespeuren in de grafiek.

 

De beide zwarte lijnen geven de grenzen aan van de voorspelling door het IPCC tot 2015. De temperatuur blijft vlak en is de laatste jaren onder de geprojecteerde temperatuur volgens de klimaatmodellen terecht gekomen. Blijkbaar hebben de klimaatmodellen grote moeite om het temperatuurverloop te voorspellen. Hoe is dat te verklaren?

Alhoewel Global Climate Models zeer geavanceerde wiskundige modellen zijn, kennen ze een aantal tekortkomingen. De belangrijkste zijn:
• Bij koppeling van het atmosferische model aan het oceanische model moeten in sommige modellen aanpassingen plaatsvinden, de zogenaamde flux-correctie. Deze flux-correctie zorgt er voor dat het oceanische model in balans blijft. Dat is nodig omdat vaak zeestromen niet in het oceanisch model zijn opgenomen.
• In de modellen wordt geen rekening gehouden met toekomstige vulkaanuitbarstingen.
• Alle modellen schieten tekort in het voorspellen van de temperatuur in de stratosfeer.
• In de modellen wordt geen rekening gehouden met veranderingen in de stralingsgedrag van de zon.
• Convectie van warme lucht en waterdamp (latente warmte) is van grote invloed op de temperatuur aan het aardoppervlak en de uitstraling vanuit de tropopauze. Convectie zorgt ervoor dat de temperatuur aan het aardoppervlak ongeveer 63 °C lager is dan wanneer er geen convectie zou zijn! Global Climate Models hebben grote moeite met convectie, onder andere vanwege de beperkte ruimtelijke schaal waarop dit proces zich afspeelt, in combinatie met het nogal grove raster dat modellen gebruiken. Daarom wordt de bijdrage van convectie in modellen “geparameteriseerd”, een moeilijk woord voor schatten.
• Global Climate Models kunnen niet goed overweg met wolken en waterdamp in de boven-troposfeer. Daarom wordt ook hier gebruik gemaakt van parameterisering.

Maar er is nog een aspect waarin GCM’s tekort schieten. Nicola Scafetta heeft recent enkele opmerkelijke publicaties daarover het licht doen zien. Scafetta is onderzoeker aan de Duke UIniversity in North Carolina en een expert op het gebied van  statistiek en nonlineaire modellen van complexe processen. Een prima specialisatie om klimaatmodellen aan de tand te voelen. Hij bestudeerde de invloed van astronomische oscillaties op de temperatuur en vergeleek de resultaten met de klimaatmodellen die door het IPCC gebruikt worden.

Het bleek dat de huidige klimaatmodellen onvoldoende de belangrijke decadale en multidecadale oscillaties kunnen reproduceren zoals die in het temperatuursignaal van 1850 tot 2011 te zien zijn. Zie de grafiek hieronder.

Scafetta onderscheidt een viertal oscillaties in de temperatuurlijn, namelijk een van 9,1 jaar, een met een lengte van 10 tot 11 jaar, een van ongeveer 20 jaar en een van ongeveer 60 jaar. De eerste lijkt gerelateerd aan de getijdencycli  als gevolg van de aantrekkingskracht van Maan en Zon, de andere drie vinden hun oorsprong in de banen van met name Jupiter en Saturnus. In onderstaande grafiek is te zien dat er een opmerkelijke correlatie bestaat tussen het gemeten temperatuurverloop en de vier genoemde cycli.

Scafetta heeft op basis van de 4 oscillaties een model gemaakt en dat model gecalibreerd ten opzichte van een tweetal meetreeksen, namelijk de globale temperatuur van 1850-1950 ( blauwe lijn) en van 1950-2010 (groene lijn).  Calibreren is een techniek met behulp waarvan men een tweetal reeksen vergelijkt, in dit geval de gemeten waarden van de globale temperatuur en de modelmatige berekeningen van de temperatuur.  De lijnen in de grafiek zijn “detrended”, dat wil zeggen dat de lichte stijging vanaf het einde van de Kleine IJstijd tot heden eruit gehaald is.  Zie hierover onder andere in het menu “De feiten”  en dan “Temperatuur Wereld”.

Over de 60-jarige cyclus is op deze site al het een en ander geschreven in het kader van de AMO, de Atlantische Multidecadale Oscillatie.  Volgens onderzoekster De Raa van het IMAU is de AMO het gevolg van een aantal natuurlijke processen, zoals verschillen in temperatuur met als gevolg verschillen in waterhoogte, windrichting en Corioliskracht.  Zie Onder “De Feiten”  het hoofdstuk over “Temperatuur wereld” voor een uitgebreide bijdrage hierover. Scafetta  meent echter dat deze oscillatie wellicht een astronomische oorzaak heeft  (Mazzarella et al 2011).

Er is nog tenminste één oscillatie die in het model van Scafetta niet meegenomen is, en dat is de oscillatie met een periodiciteit van enkele eeuwen. In de grafiek hieronder is een viertal oscillaties weergeven met een periodiciteit van ongeveer 1000 jaar.

Zoals hiervoor al geduid zijn alle klimaatmodellen op een aantal punten geparameteriseerd. Dat geldt onder andere voor het antropogene aandeel in de temperatuurstijging van de afgelopen eeuw. Hoe sterk die antropogene invloed door de diverse modellen wordt ingeschat laat onderstaande figuur zien. De grafieken zijn afkomstig van de bijdrage van werkgroep 1 van het IPCC rapport uit 2007. Het zijn vergelijkingen tussen de globale gemiddelde oppervlaktetemperatuur (HadCRUT3, de zwarte lijnen)  en de antropogene plus natuurlijke forcings (rode lijn in grafiek a)  en alleen de natuurlijke forcings (blauwe lijn in grafiek b). De rode lijn is het gemiddelde resultaat van 58 simulaties die 14 modellen hebben geproduceerd. De blauwe lijn is het resultaat van 19 simulaties door 5 modellen.

Volgens het IPCC is er tussen 1970 en 2000 sprake van een afkoeling van 0 °C  tot 0,2 °C als gevolg van natuurlijke forcings (in dit geval enkele vulkaanuitbarstingen). De gemeten temperatuurstijging in deze periode is 0,5 °C, dus de antropogene forcing tussen 1970 en 2000 is 0,5 °C tot 0,7 °C  groot geweest.  Op basis hiervan is de temperatuurprojecties tot 2100 gebaseerd zoals we die zagen in de eerste figuur.

Hiervoor is al opgemerkt dat de onderliggende natuurkundige mechanismen voor de 4 oscillaties nog onderwerp van wetenschappelijke discussies vormen. Scafetta stelt echter dat die onderliggende mechanismen niet echt nodig zijn:  de oscillaties kunnen we volgens Scafetta beschouwen als een ‘description of the dynamical evolution of the climate system’. Klaarblijkelijk kun je de harmonische componenten van de klimaatdynamiek empirisch modelleren zonder dat je weet hebt van de onderliggende natuurkundige processen. Dat deed ook William Thomson, beter bekend als Lord Kelvin, bij het beschrijven en voorspellen van getijden.  De beroemde getijdevoorspelmachine van Kelvin is daarop gebaseerd: zie onderstaande afbeelding.

Scafetta gebruikt dezelfde benadering als Kelvin destijds en werkt die op twee manieren verder uit:

1) Bezien of de door het IPCC gehanteerde modellen de temperatuuroscillaties kunnen reproduceren
2) Bezien of er op basis van de oscillaties een model te ontwikkelen is om klimaatverandering te voorspellen

Bij de vergelijking van klimaatmodellen om te bezien of deze de globale temperatuur goed weten te reproduceren maakte Scafetta onder andere gebruik van het ‘Coupled Model Intercomparison Project’ (CMIP3). Dat is bereikbaar en downloadbaar via de onovertroffen KNMI Climate Explorer. De resultaten van het ModelE van GISS  zijn in de volgende grafiek te zien:

Vergelijking met de meetresultaten van HadCRUT3 levert het volgende beeld op:

De resultaten van GISS ModelE zijn 1 °C naar beneden verschoven om vergelijking mogelijk te maken.  Zoals te zien is is de reproductie door ModelE verre van goed. Voor alle andere door het IPCC gehanteerde modellen gelden dezelfde tekortkomingen: weliswaar laat de reproductie een stijgende trend zien, maar van bijvoorbeeld de duidelijk zichtbare 60-jarige cyclus in meetreeks van HadCRUT is in de modelsimulatie niets terug te vinden. Voor alle andere klimaatmodellen geldt hetzelfde: geen enkel model is in staat om de oscillaties in de meetreeks te simuleren, en de grote vulkaanuitbarstingen hebben een te groot afkoelend effect. Zie voor de andere modellen deze bijlage.

Zoals hiervoor al was aangegeven wordt de opwarming sinds 1970 vanwege antropogene forcing door het IPCC geschat op 0,5 °C  – 0,7 °C. Deze schatting vormt de basis voor de voorspellingen van het IPCC over het globale temperatuurverloop in de 21e eeuw volgens de diverse scenario’s. Scafetta toont aan dat wanneer rekening wordt gehouden met de 60-jarige cyclus de geschatte toename zeker met 0,3 °C naar beneden dient te worden bijgesteld over de periode 1970-2000.

Op basis van de 4 oscillaties die Scafetta onderscheidt in de temperatuurreeks sinds 1880 maakte hij een empirisch model dat een betere voorspelling voor de komende decennia zou weergeven dan de door het IPCC gebruikte klimaatmodellen. In bovenstaande grafiek zijn zowel de IPCC-voorspelling (groene band) als de projectie op basis van het empirisch model (blauwe band) weergeven. De gele lijn is het temperatuurverloop zonder correctie voor antropogene opwarming, de zwarte lijn is inclusief  bovengenoemde correctie. Het temperatuurverloop sinds 2000 lijkt tot nu toe inderdaad veel beter de voorspelling van het empirische model te volgen dan van de IPCC-modellen. Voor de gehele 21e eeuw ziet het plaatje er als volgt uit:

Het model is gecalibreerd ten opzichte van de temperatuurreeks 1850 – 1950 en 1950 – 2011. Het is duidelijk dat de beide curves heel goed de temperatuurvariabiliteit van 1850 tot 2011 reconstrueren, met een gemiddelde fout van slechts 0,05 °C. Volgens het empirisch model zal de globale temperatuurstijging in de 21e eeuw uitkomen tussen 0,3 °C en 1,2 °C. Vergelijk dat eens met de 1,0 °C tot 3,6 °C van het IPCC. Het model van Scafetta is vergeleken met de meeste klimaatmodellen een eenvoudig model, dat zeker verbeterd kan worden, maar het doet het tot nu toe al veel beter dan alle klimaatmodellen die het IPCC hanteert.

Toch is ook Scafetta voorzichtig: “Will my forecast curve work, hopefully, for at least a few decades? Well, my model is not a “oracle crystal ball”. As it happens for the ocean tides, numerous other natural cycles may be present in the climate system at all time scales and may produce interesting interference patterns and a complex dynamics. Other nonlinear factors may be present as well, and sudden events such as volcano eruptions can always disrupt the dynamical pattern for a while. So, the model can be surely improved. Perhaps, whether the model I proposed is just another illusion, we do not know yet for sure. What can be done is to continue and improve our research and possibly add month after month a new temperature dot to the graph to see how the proposed forecast performs ”

Scafetta weet dat  ” the science is not settled ”  ook geldt voor zijn eigen model. Menig klimaatwetenschapper kan daar wat van leren.