Over overstromingen deel 1

 

Bron:  Volkskrant

De Volkskrant had over vrijwel de volle breedte van pagina 2 en 3 van de zaterdagkrant een artikel over de recente overstromingen in de USA en Azië. Dat artikel was van Ben van Raaij. Het was een bizarre mix van waarheid en onzin, zoals zo vaak in de media bij klimaatonderwerpen. Klimaatonderwerpen hebben een haast religieuze status verworven en dat maakt het blijkbaar erg lastig om er met voldoende afstand over te schrijven.

De kop is een regelrechte waarschuwing aan de lezer: het einde der tijden is nabij! En de subkop doet het nog eens stilletjes over: de grootschalige overstromingen zijn voorproefjes van de toekomst. De eerste vraag die bij me op komt is altijd: is dat ook zo? Daarvoor moet je in de publicaties duiken.

Het IPCC schrijft in haar laatste rapport, AR5, over overstromingen: “There continues to be a lack of evidence and thus low confidence regarding the sign of trend in the magnitude and/or frequency of floods on a global scale over the instrumental record.” Die ‘instrumental record’ begint eind van de 19e eeuw. Dus (zelfs) het IPCC erkent dat er geen toename te ontdekken is in overstromingen in de wereld.

Maar waar op mondiale schaal geen toename te ontdekken is, kan dat natuurlijk op regionale schaal wel het geval zijn. Van Raaij noemt expliciet de overstromingen in Texas als voorbeeld in zijn artikel . Met uiteraard de obligate uithaal naar Trump, alsof die nu ook al de oorzaak achter de overstromingen in Texas is. Als je dit gemakkelijke scoren achterwege laat en je op de cijfers richt ontstaat er een ander beeld. NOAA houdt het aantal en de zwaarte van Atlantische hurricanes bij die op Amerikaans grondgebied ‘landen’ .  Zo ziet het voorkomen van  ‘major hurricanes’ er sinds  1851 uit:

Bron: NOAA

No big fish:  de jaren ’50 en ’60 van de vorige eeuw waren veel stormachtiger dan de jaren na 2000. Er is dus geen sprake van dat er een toename is van Atlantische hurricanes vanwege ‘’klimaatverandering’, wat Van Raaij’s artikel wel suggereert. Overigens is er in bovenstaande grafiek wel een zekere periodiciteit te zien, die lijkt op die van de AMO (periodieke schommeling in oppervlaktetemperatuur van Noord-Atlantische Oceaan):

Bron:  NCAR/UCAR

De bovenste grafiek is niet detrended. Zou er al een lineaire oorzakelijke relatie bestaan tussen de temperatuur van het oceaanwater en het voorkomen van hurricanes dan zouden Amerikanen de afgelopen decennia getrakteerd moeten zijn op ongekend zware hurricanes.  Niet dus. Zo complex is klimaat.

Het tweede voorbeeld dat Van Raaij aanhaalt zijn de moessonoverstromingen in Zuid-Azië.
Over moessons schrijft het IPCC: “Confidence in the existence of long-term changes in remaining aspects of the global circulation is low owing to observational limitations or limited understanding. These include surface winds over land, the East Asian summer monsoon circulation, the tropical cold-point tropopause temperature and the strength of the Brewer Dobson circulation.”

En: “Changes in the monsoon systems are expressed through altered circulation, moisture transport and convergence, and precipitation. Only a few monsoon studies address circulation changes, while most work focuses on precipitation. Several studies report a weakening of the global monsoon circulations as well as a decrease of global land monsoon rainfall or of the number of precipitation days over the past 40 to 50 years (Zhou et al., 2008, see also SREX; Liu et al., 2011).”

Ook hier dus geen aanwijzingen van veranderingen in het moessonsysteem waaruit je zou kunnen afleiden dat er een stijgende trend aanwezig is. Integendeel, de trend lijkt eerder een afname te laten zien van moessonneerslag.

Van Raaij schetst in zijn artikel wat de gevolgen zullen zijn van opwarmend zeewater voor het ontstaan van extreme stormen met meer neerslag.  Hij schrijft: “ De gevolgen zagen we deze week. Extreme neerslag (die in Europa deze week zal verdrievoudigen, aldus een nieuwe Duitse studie) kan grote schade veroorzaken aan wegen en infrastructuur, overstromingen al helemaal.”

Van Raaij doet wat andere journalisten ook al zo vaak gedaan hebben: hij verwart de uitkomst van een model (die een projectie voor de toekomst genereert) met het werkelijke verloop van klimatologische veranderingen in de komende decennia. Dat is gewoon afwachten  zou ik zeggen, zeker bij klimaatmodellen.  En gebeurtenissen van de ‘afgelopen week’ kunnen natuurlijk nooit een teken zijn hoe het klimaat in de toekomst er uit gaat zien.  Dat zou geen enkele wetenschapper zo durven opschrijven.  Maar Van Raaij is geen wetenschapper maar een journalist, en dan mag het wel (blijkbaar).

Volgende keer weer over overstromingen, en dan wat wetenschappers gevonden hebben.