Hoe het niet moet

Marcel Crok schreef onlangs een stuk op zijn blog over de belachelijke consternatie toen zoöloog Susan Crockford schreef dat het momenteel goed gaat met de ijsbeer. Dit is wat Marcel schreef:

“Het gaat goed met de ijsbeer. Vrijwel alle populaties zijn stabiel of zelfs groeiende. Met naar schatting 26.000 ijsberen is de populatie vele malen groter dan die was in de jaren zeventig toen door de jacht op zowel de ijsbeer als de zeehond het aantal dramatisch was afgenomen tot enkele duizenden exemplaren. De Canadese zoöloog Susan Crockford is met haar blog https://polarbearscience.com/ een van de meest zichtbare stemmen in de blogosfeer die het goede nieuws over de ijsbeer een stem geeft.

Dat heeft ze geweten. Vorig jaar werd Crockford met een absurde wetenschappelijke paper (door een grotendeels uit Nederlandse wetenschappers bestaand team) bekritiseerd als een klimaatontkenner die via blogs twijfel probeert te zaaien over de ernst van klimaatverandering. Haar belangrijkste paper werd echter niet genoemd in dit artikel. In die paper beschrijft zij namelijk dat de afname van zeeijs in de zomer (die Crockford niet ontkent) in de afgelopen tien jaar niet heeft geleid tot een afname van ijsberen.

Crockford schreef een kinderboek dat ik voor haar vertaalde en naar aanleiding daarvan werd ze uitgebreid geïnterviewd door De Telegraaf. Die kopte op de voorpagina: Het gaat (ijs)beregoed. NRC besloot daarop een factcheck te plaatsen met als titel “NRC checkt: ‘Het gaat goed met de ijsbeer’.” En u raadt het al, zij slagen erin de opmerking dat het goed gaat met de ijsbeer af te doen als ‘onwaar’. NRC verwijst onder andere naar een paper in Science die slechts gebaseerd was op negen onderzochte ijsberen. Crockford reageerde destijds uitgebreid en kritisch op deze paper.

Samen met Crockford stelden we een reactie op maar deze is niet geplaatst in de brievenrubriek voor zover ik heb kunnen nagaan. Hieronder volgt eerst de brief die we naar NRC stuurden.

Brief naar NRC:

 IJsberen

 In NRC checkt: ‘Het gaat goed met de ijsbeer’ betitelt journalist Gemma Venhuizen deze uitspraak van Susan Crockford in De Telegraaf als ‘onwaar’. Wij zijn hier zeer verbaasd over. Ondanks minder zeeijs in de afgelopen jaren zijn de meeste populaties stabiel of zelfs groeiende.

Als bewijs voerde Venhuizen een aantal papers op over ijsberen maar niet de paper van Crockford zelf (Crockford 2017, doi: 10.7287/peerj.preprints.2737v3), waarin zij uitlegt hoe zij tot haar positieve conclusie is gekomen.

Venhuizen noemt een studie uit Science, die gaat over ijsberen in de Beaufortzee. Maar in haar paper legt Crockford uit dat deze zee vrij unieke zeeijs karakteristieken heeft, waarbij juist strenge winters (en niet een gebrek aan zomerijs) met negatief kan uitpakken voor ijsberen. Uit onderzoek blijkt tevens dat het goed gaat met ijsberen in de Tsjoektsjenzee en ook het aantal ijsberen rond Spitsbergen stijgt ondanks een flinke afname van zeeijs in de zomer.

Voorspellingen voor een afname in de toekomst is geen bewijs dat er al iets ernstigs aan de hand is met ijsberen. Alle criteria voor natuurbehoud wijzen erop dat de soort het goed maakt.”

De reactie van Susan Crockford en de links die bij dit bericht van Marcel horen vindt u als u naar zijn website gaat.

Nu hoeft de NRC natuurlijk niet alle ingezonden brieven af te drukken, maar het lijkt me redelijk dat je de reactie van de wetenschapper die je op de korrel neemt (en haar vertaler) wél publiceert. Een typische streek van deugkrant NRC, die op het gebied van klimaat niet graag hoor en wederhoor toepast. En de wetenschappers die in die publicatie in BioScience ten onrechte gehakt maken van Susan Crockford moeten zich natuurlijk schamen. Ik schreef in mijn vorige bericht over Max Weber en zijn strijd rond 1900 tegen wetenschappers die wetenschap en maatschappelijke betrokkenheid vermengen tot een brisant mengsel. Misschien een onderwerp (meer wetenschap, minder emotie) bij hun volgende functioneringsgesprek?

Hoe het wel kan

De Volkskrant publiceert een artikel van de hand van Bjorn Lomborg in de krant van 21 december 2018 (screenshot hierboven). Lomborg is een bekende klimaateconoom uit Kopenhagen en zijn boodschap is duidelijk: “ De klimaattop in Polen heeft de gebruikelijke voorspelling van rampen opgeleverd. Klimaatverandering lijkt ons kritisch denkvermogen te bevriezen. Al te gretig geloven wij dat het probleem veel erger is dan de wetenschap aantoont en – omgekeerd – dat onze oplossingen veel gemakkelijker zijn dan het geval is.”

Blomborg schrijft: “Net zoals activisten en de media angst aanjagen door elke brand, overstroming en storm te linken aan klimaatverandering, stimuleren zij het onjuiste geloof dat er simpele oplossingen zijn voor het probleem, als de politici en het publiek maar bereid zouden zijn die te omarmen.”  Hij rekent voor dat als het Verdrag van Parijs echt nageleefd wordt dat de mensheid jaarlijks 1000 a 2000 miljard dollar gaat kosten. En dat het Internationale Energie Agentschap (IEA) heeft berekend dat als het Akkoord van Parijs standhoudt het aandeel van zon en wind in het totale energiegebruik tegen 2040 is toegenomen tot net boven de 4 procent. Dan blijft er nog 96% over.

Complete gekte dus, vooral als je bedenkt dat het grootste deel van de wereld helemaal niet mee doet aan dat verdrag, doordat ze of daar geen zin in hebben , of zich in de fase van economische ontwikkeling bevinden en daarom niet mee hoeven doen. Wat voor de wereld geldt, geldt voor Nederland op kleinere schaal maar dan extremer: het ene onhaalbare en zeer dure plan buitelt over het andere. En voorlopig is de enige partij die daarvoor gaat betalen de burger. Ik hoop van harte dat dit kabinet, dat de regie op dit gebied volledig uit handen heeft gegeven aan dwaze oud-politici, groene clubs en uitgekookte ondernemers , bij de verkiezingen in maart daarop zal worden afgerekend.

Ik ben het overigens niet in alles eens met Bjorn Lomborg, maar dat hoeft ook niet.  Dat het artikel laat zien hoe het wél kan betekent hier dat de Volkskrant laat zien dat men open staat voor andere meningen. Natuurlijk zullen er lezers zijn die zich aan het artikel van Blomborg hebben gestoord, maar dat doe ik ook regelmatig bij weer andere artikelen in de Volkskrant. Dat houdt de geest scherp (het levert vaak stof tot schrijven op) en het debat levendig. En dat hebben we hard nodig. Het NRC sluit daarentegen bij het onderwerp klimaat de luiken: geen debat nodig, the science is settled. Daarom ben ik jaren geleden overgestapt van het NRC naar de Volkskrant.