Het artikel van Pascal Bruckner in de Volkskrant van 15-6-2012 over het gevaar van het moderne doemdenken is mij uit het hart gegrepen. De planeet als het nieuwe proletariaat dat moet worden gered van uitbuiting is exact wat de afgelopen jaren in het westen is gebeurd.
Bruckner is filosoof en als associate professor verbonden aan het Institut d’Études Politiques de Paris. Dit instituut leidt van oudsher de Franse politieke en diplomatieke elite op. Het artikel van Bruckner is oorspronkelijk in het Engels verschenen in City Journal.
Diegenen die niet mee doen in deze apocalyptische stoelendans worden verketterd en verguisd: “De econoom Rajendra Pachauri, het hoofd van het Intergovernmental Panel on Climate Change van de VN, heeft de Deense statisticus en eco-scepticus Bjørn Lomborg zelfs vergeleken met de Führer. De Amerikaanse klimaatwetenschapper James Hansen heeft oliemaatschappijen die ’twijfel proberen te zaaien over de opwarming van de aarde’ beschuldigd van ‘ernstige misdaden tegen de menselijkheid en de natuur’. Hansen bestempelde treinen die kolen vervoeren als ‘doodstransporten’. Ellen Goodman, columnist van The Boston Globe, schreef dat ‘ontkenners van de opwarming op gelijke voet staan met ontkenners van de holocaust’. ”Arabist Hans Jansen schreef al in 2007 in HP dat de mens een eigenaardig, mogelijk aangeboren, verlangen naar het einde der tijden heeft. Bruckners constatering dat schrijvers, politici, journalisten en wetenschappers wedijveren in het schilderen van de verschrikkingen als we ons leven niet beteren stemt me niet vrolijk. Hij schrijft: “ De angst die deze intellectuelen zaaien, is een soort vraatzuchtig enzym dat zorgen opslokt, zich ermee voedt en vervolgens op zoek gaat naar nieuwe zorgen. Toen de kerncentrale van Fukushima instortte na de enorme aardbeving in Japan van maart 2011, was dat niet meer dan een bevestiging van een reeds aanwezige angst die slechts wachtte op invulling. Over een half jaar zijn we weer in de greep van een andere angst: een pandemie, de vogelgriep, smeltende ijskappen of de straling van mobieltjes. Angst wordt ook een zichzelf vervullende profetie. De media berichten dat jonge mensen wakker liggen van de zorgen over de opwarming van de aarde. Alsof dat verbazing wekt; dezelfde media pompen die zorgen er voortdurend in. Als een echoput weerspiegelen opiniepeilingen de opvattingen die de media verspreiden. Zo worden we ingeënt tegen de vrees door het steeds weer herhalen van dezelfde thema’s. ”
Al Gore, de voormalige vice-president van de USA, is een prominente speler in het rondreizende circus van angstprofeten. In zijn documentaire ‘An Inconvenient Truth’ stelde hij: “ De mensheid zit op een tijdbom. Als de overgrote meerderheid van de wetenschappers gelijk heeft, hebben we nog maar tien jaar om een enorme catastrofe af te wenden die het hele klimaatsysteem van onze planeet in een duikvlucht van gigantische vernietiging zal storten. Dat zal gepaard gaan met extreem weer, overstromingen, droogte, epidemieën en dodelijke hittegolven die erger zijn dan we ooit hebben meegemaakt: een catastrofe die we zelf hebben veroorzaakt. ”. Dat een dergelijke voorspelling zelfs op de examencommissie en het CITO indruk maakte heb ik in de bijdragen van 6 juni en 8 juni j.l. duidelijk gemaakt.
Vanuit allerlei hoeken is al jaren sprake van een vloedgolf van propaganda over de opwarming van de aarde en voor de noodzaak om van buitenaf in te grijpen in de economie van de rijke landen. Een aantal kiezers in het Westen is extreem gevoelig voor zulke verhalen en omhelst deze nieuwe leer van harte. Hans Jansen constateerde dat de mens in zijn borst ‘een heftig heimwee naar het einde der tijden’ draagt. De VN en in het bijzonder het IPCC zijn daarmee voertuigen geworden om een nieuwe wereldorde tot stand te brengen. Arme landen vormen de meerderheid in deze organisaties, en veel leiders van die arme landen zien de rapporten van het IPCC en de klimaatconferenties als vehikels om Westerse geldstromen om te buigen naar hun eigen land. Het kapitalistisch productiesysteem wordt verantwoordelijk geacht voor de naderende ondergang, dan wel verantwoordelijk gesteld om opportunistische redenen. Maar er is hoop vanuit onverwachte hoek: het is op aarde de afgelopen 15 jaar niet warmer geworden. Of dat indruk maakt op de doemdenkers valt te betwijfelen.
