In de Volkskrant van zaterdag 11 januari schreef Martin Sommer in Opinie en Debat een uiterst leesbaar stuk over de geplande mega-windmolenparken voor de Nederlandse kust. De kop van het artikel dekt meteen de lading:  “Fyra op palen met wieken”.

Er moet volgens plannen 4500 megawatt aan molens in zee geplaatst worden.  Het probleem is alleen dat windenergie momenteel veel duurder is dan conventionele elektriciteit. Dat betekent dus dat met het huidige prijzenniveau het bouwen van reusachtige windmolenparken alleen maar mogelijk is als de gebruikers veel meer voor hun energie willen betalen. Natuurlijk zijn er mensen die het groene hart zo hoog dragen dat ze dat er wel voor over hebben, maar de meeste Nederlanders kunnen en willen dat niet.

De oplossing die de overheid (of eigenlijk de congsie van overheid, molenbouwers en groene clubs) bedacht heeft is dat vanwege de schaalvoordelen die het bouwen van reusachtige molenparken op zal leveren  de aanleg net rendabel is. Die schaalvoordelen schat de overheid op 40% van het huidige prijsniveau. Maar dat is een schatting. Er zijn sterke aanwijzingen dat die 40% nooit gehaald zullen worden.

Zo zijn er de berekeningen van die elf (oud-) hoogleraren die zich verenigd hebben in het Nationaal Kritisch Platform Windenergie.

Hun conclusie: onbetaalbaar. En dit zijn geen hoogleraren a la Jan Rotmans uit Rotterdam die ‘duurzaamheid’  propageren of iets met duurzaamheid en maatschappij doen maar voor het verkeerde vak hebben geleerd. Zie hiervoor het artikel over de 55 hoogleraren die zich publiekelijk tegen schaliegas uitspraken. Op een enkele uitzondering na hadden deze hoogleraren geen kaas gegeten van het onderwerp waar ze over schreven. Dat is anders bij de mensen achter het kritische windplatform.

Het windmolenpark dat onlangs bij Ameland is aanbesteed wordt zelfs duurder dan gepland, en niet goedkoper. Oorzaak: de beste plekjes zijn al bezet, andere locaties zijn bijna altijd ongunstiger. Dat is hetzelfde effect als bij de aanleg van stuwdammen: de gunstigste plekken voor stuwdammen zijn al in gebruik. Het is de wet van de verminderende meeropbrengsten.

Kortom: de overheid is hier een plan aan het verwezenlijken dat een reusachtig financieel debacle gaat worden. De vergelijking met de Fyra is aardig, maar de schaal van het windmolenschandaal zal vele vele malen groter zijn en tot in lengte van jaren als een molensteen om de nek van alle Nederlanders hangen. Tegen die tijd zitten ‘transitiehoogleraren’ zoals Jan Rotmans allang van hun pensioen te genieten in de buurt van de Middellandse Zee, waar de energieprijzen dan waarschijnlijk veel lager zullen zijn dan in Nederland.