Bron: https://weerstatistieken.nl

De afgelopen maanden januari en februari waren opmerkelijk zacht, februari was bovendien erg nat. Dat heeft alles te maken met de windrichting. Nederland ligt aan de westkust van Europa op ongeveer op 52  °NB.  Dat betekent dat de hoek waaruit de wind waait grote temperatuurverschillen kan veroorzaken en van invloed is op de neerslag.

De temperatuurverschillen zijn het grootst in de winter en de zomer, als de temperatuur van de oceaan en het land veel van elkaar verschillen. De lucht die ons land binnen waait heeft de kenmerken van zijn brongebied. Dat betekent dat lucht vanaf de oceaan ’s winters zachte lucht brengt en ’s zomers koele, en dat maritieme lucht natter is dan continentale. Hebben we in ons land te maken met opvallend weer, dan is de oorzaak daarvan vaak te vinden in de windrichting.

Ik heb op deze plaats al vaker geschreven over windrichting en temperatuur.  De data zijn bijgewerkt t/m februari 2020. Gebruikt wordt de windrichting die dagelijks gemeten worden op het weerstation De Bilt. Het gaat hier om de vectorgemiddelde windrichting, zie hier. De data van de windrichting in De Bilt zijn al vanaf 1904 beschikbaar.

De windrichting aan het aardoppervlak is altijd enigszins afwijkend van die in de bovenlucht.  Daarbij speelt het Corioliseffect (gevolg van de draaiing van de aarde) een belangrijke rol. Dat wordt goed gedemonstreerd in deze video. Lees verder →

Bron: SMN

De immer voortdurende klucht over de hoogste temperatuurmeting ooit op Antarctica (zie de laatste twee berichten) duurt voort. Terwijl ik nog op een reactie van WetterOnline wacht op mijn vraag waar zij de data van hun grafieken vandaan halen, brengt een tip van een Klimaatgek-lezer wat meer duidelijkheid. Hij stuurde me de link naar de database van de Servicio Meteorológico Nacional (SMN) van Argentinië, zeg maar het KNMI van Argentinië.  Die data kunt u hier vinden.

In de tabel hierboven ziet u een kopie van een klein deel van de historische database die downloadbaar is. Ik heb de datum 9 februari van Base Marambio gekleurd.  Het eerste getal is de Tx (maximum etmaaltemperatuur), het tweede is Tn, de minimum etmaaltemperatuur. In een grafiek van Base Marambio ziet de Tx er zo uit:

Data: SMN

Ik heb de periode een beetje ruim genomen om geen record te missen, de grafiek loopt van 5 t/m 16 februari 2020. Van een record boven de 20 °C is geen sprake zoals u kunt zien.

In de grafiek hieronder heb ik de Tx van SMN, WetterOnline en The Guardian van Base Marambio weergegeven. De Tx van de grafieken van WetterOnline en The Guardian heb ik uit de grafieken afgelezen, een kleine afleesfout is dus mogelijk. Het resultaat is verbijsterend:

De grafiek van The Guardian lijkt wel wat op die van SMN, maar de Tx van The Guardian op 9 februari (de recorddag) is meer dan 5 °C hoger dan die van de Servicio Meteorológico Nacional. De grafiek van WetterOnline lijkt helemaal niet op die van de SMN en ook niet van die van The Guardian. Koude dagen zijn warmer en andersom. Het lijkt erop dat de grafiek van Wetteronline een etmaal na-ijlt op die van SMN.  Wat is hier aan de hand?

Voorlopig houd ik het er op dat de data van de SMN correct zijn totdat het tegendeel bewezen is. De grafiek van WetterOnline is waarschijnlijk een dag verschoven en doet even niet meer mee. Het record op 9 februari 2020 van The Guardian (en daarmee de berichtgeving van al die na-apende redacties van honderden kranten, radio- en tv-zenders) kan wat mij betreft in de prullenbak. Wat een prutsers.

Het gemelde temperatuurrecord op Antarctica van ruim 20 °C (bericht gisteren) krijgt een vervolg. Het bericht lijkt als eerste verschenen te zijn in de Britse krant The Guardian op 13 februari.

Bron: Guardian

De bovenstaande grafiek werd in het artikel afgedrukt. Het record op 9 februari is 20,75 °C, de bron is Base Marambio. Op onderstaande figuur is Seymour Island weergegeven. De enige bewoonde plek is de Argentijnse basis Base Marambio op het noordelijk deel van het eiland.  Ik heb een punaise geplaatst bij het vliegveld van de basis.

Bron: Google Earth

Een lezer van deze website, Enrico Evers, berichtte me dat het Duitse meteobedrijf WetterOnline gewoon dagelijks de weerdata van Base Marambio weergeeft. Als ik de dagelijkse maximum temperaturen van begin februari bekijk dan is het record niet te vinden:

Bron: Wetteronline

De Tx (maximum temperatuur) op Base Marambio op vrijdag 7 februari 2020 was net geen 16 °C, dat is bijna 5 °C lager dan het vermeende record. Op de recorddag van The Guardian, zondag 9 februari, werd het op de basis niet warmer dan ruim 10 °C. Wat is juist? WetterOnline is een serieuze weerdienst die zijn data van serieuze bronnen betrekt. Ik vermoed dat dat in dit geval de Argentijnse meteorologische dienst is.

Maar waar komt het record van The Guardian vandaan? Ik lees hier en daar van AFP, het persbureau. The Guardian is een krant die niet vies is van klimaat-alarmistische berichtgeving weet ik. Waar zit de fout? Ergens moet iemand verschrikkelijk geblunderd hebben. Ik heb intussen een berichtje over de kwestie naar WetterOnline gestuurd. Wordt vervolgd denk ik.

Bron: AD

Frans Dijkstra is klimaatbroeder en mede-auteur van ons rapport “Het Raadsel van de Verdwenen Hittegolven” over de homogenisatie van de temperaturen van De Bilt dat u gratis hier kunt downlaoden. Over dat onderwerp zal ik zeker binnenkort weer iets schrijven, maar daar gaat het nu niet over. Het gaat hier over het NOS-journaal dat op vrijdag 14 februari j.l. tot drie keer toe een item presenteerde over het ‘feit’ dat de temperatuur op de Zuidpool voor het eerst zou zijn gestegen boven 20 °C.

NOS journaal van 14-2-2020

U ziet het bericht op bovenstaande video vanaf 3:32 .

Frans Dijkstra heeft daarover op 14 februari deze email geschreven aan de NOS:

Vandaag meldde het NOS-journaal tot drie keer toe dat de temperatuur op de Zuidpool voor het eerst zou zijn gestegen boven 20 graden. Dit is een alarmistische leugen en dat weet u best. Op de Zuidpool blijft de temperatuur ook in de zuidelijke zomer tientallen graden onder nul. Bedoeld werd het Antarctisch schiereiland. Dat ligt op 65 graden zuiderbreedte. Voor het Noordelijk halfrond is dat vergelijkbaar met midden-Zweden.

Het bericht werd vergezeld van suggestieve beelden van instortende ijsbergen. De feiten zijn dat het Antarctische continent als geheel nauwelijks opwarmt. Ik verzoek u deze foute berichtgeving te rectificeren, anders moet ik een klacht indienen.

Nu ken ik die beelden van die in de oceaan stortende gletsjers al langer. Het is een bekend propagandatrucje en wordt veel gebruikt. Toen ik nog docent aardrijkskunde was heb ik mijn leerlingen geleerd dat als een klimaatitem vergezeld ging van in zee stortende gletsjers of eenzame ijsberen op wegdrijvende ijsschotsen, dat ze dan extra alert moesten zijn. Regelmatig was het raak en werd in de les melding gemaakt van alweer zo’n propagandatruc. Lees verder →

Bron: VN

Op 8 februari j.l. verscheen in het blad VN een groot artikel over de afzwakking van de enorme warmwaterstroom vanaf de Caribische zee langs de kust van Europa. In de volksmond heet die Golfstroom, maar voor onze kust draagt hij de naam Noord-Atlantische Drift. En in de wetenschap is dat een onderdeel van de Atlantic Meridional Overturning Circulation (AMOC). En de AMOC is weer onderdeel van de Global Conveyor Belt, een grote stroom die  de hele aarde omspant.

Die enorme hoeveelheid relatief warm water zorgt er voor dat het in West-Europa veel warmer is dan wanneer we het zonder die stroom moeten stellen. Het zorgt er zelfs voor dat de havens tot in het uiterste noorden van Noorwegen ’s winters ijsvrij blijven. En dat wij met zoveel mensen in West-Europa op een klimatologisch aangename manier kunnen wonen en ons voedsel verbouwen.

Zo nu en dan verschijnen er berichten in de pers dat die AMOC aan het afzwakken is, wat zou betekenen dat het op termijn bij ons een stuk kouder zou kunnen worden. Het artikel in VN van Rolf Schuttenhelm past in die ‘traditie’. De titel is: “De warmteregelaar van de aarde zwakt af. En dat kan ons idee van de klimaatverandering op z’n kop zetten”. De eerste vraag die bij me opkomt als ik zoiets lees is dan: is dat ook zo? Lees verder →

Bron:  Wikimedia Commons

Martin Sommer, columnist bij de Volkskrant, kan ingewikkelde situaties uitstekend analyseren.  Zo weet hij al langere tijd dat het klimaat-en energiebeleid van de Nederlandse overheid niet deugt. Vorige week schreef Sommer over David Smeulders, hoogleraar energiesystemen aan de TuE:

“Smeulders’ boodschap is eenvoudig. Er is een gasverbod bij nieuwbouw en gemeenten zijn koortsachtig bezig om hun bewoners van het bestaande gasnet af te helpen. Allebei met averechts gevolg. Smeulders heeft drie criteria. Brengt een maatregel de uitstoot van CO2 echt terug, is er een haalbaar plan, en is het betaalbaar en efficiënt. Dan is van het gas af een slecht idee. Aardgas is relatief schoon, en belangrijker nog: er is voorlopig geen alternatief met betere eigenschappen.

Om de klimaatdoelen te halen, moeten gemeenten jaarlijks tweehonderdduizend huizen van het gas afkoppelen. Dat is een gigantische opdracht. Het gasnet in Nederland is tien keer zo zwaar als het elektriciteitsnet. Dat kan die nieuwe vraag helemaal niet aan. De baas van Remeha verwarmingen zei laatst: ‘Wij hebben een campingnetje’. Het elektriciteitsnet moet dus helemaal ondersteboven. En de elektriciteit die we dan gaan gebruiken, zal deels worden opgewekt met vieze biomassa. Daar is intussen een hoop over te doen.”

Bron: Pixabay Lees verder →

In een recent artikel op de website Opiniez schetst columnist Alma van Hees nogmaals de omstreden uitspraak van de Hoge Raad in de Urgendazaak. Daarbij is de rechter op de stoel gaan zitten van de wetenschap, en dat kan niet.

Van Hees haalt in haar artikel een paar rechtszaken aan waarin gepoogd werd om kritische wetenschappers de mond te snoeren. Zo werd gerenommeerd koraalonderzoeker Peter Ridd door de James Cook universiteit in Australië ontslagen omdat hij na onderzoek stelde dat het helemaal niet zo slecht gaat met de koraalriffen. Dat was natuurlijk niet de bedoeling. Net zoals op veel Amerikaanse campussen is ook in Australië de druk van linkse actievoerders op het beleid van universiteiten groot en werd Ridd ontslagen. De rechter gaf hem echter gelijk in zijn verzet tegen het ontslag maar velde – anders dan onze Hoge Raad-  geen oordeel over de kwaliteit van wetenschappelijke inzichten.

Michael Mann, de man van de vermaledijde hockeystickgrafiek, klaagde em. professor klimatologie Tim Ball aan omdat die hem een oplichter had genoemd. De Canadese rechter stelde Michael Mann echter in het ongelijk, maar ook hier bemoeide de rechter zich niet met botsende wetenschappelijke visies. En zo hoort het.

Het overzichtelijke artikel van Alma van Hees bevat links naar de diverse zaken en ook naar de visies van enkele rechtswetenschappers over de Urgenda-uitspraak:

De rechter als klimaatwetenschapper en politicus

De geschiedkundige Rutger Bregman schreef een boekje over de gevaren van de stijgende zeespiegel, dat hij gratis ter beschikking stelt. Salomon Kroonenberg fileerde onlangs op tv het verhaal van Bregman (zie hier). Dat deed hij op duidelijke wijze, dus daar hoef ik geen woorden meer aan te wijden.

Waar ik wel naar keek waren de meest recente cijfers van het zeeniveau voor de Nederlandse kust, die worden bijgehouden door Rijkswaterstaat. Sinds kort zijn de data van 2018 beschikbaar gekomen en zijn downloadbaar bij PSMSL en NOAA.

Er zijn zes hoofdpeilstations: Vlissingen, Hoek van Holland, IJmuiden, Den Helder, Harlingen en Delfzijl. Daar zijn data van beschikbaar sinds medio 19^e eeuw. De reeksen van Vlissingen en IJmuiden vertonen echter een inhomogeniteit in het begin van de reeksen. Daarom laat ik de reeksen beginnen op 1 januari 1901, parallel aan de temperatuurreeksen van het KNMI. Die reeksen zien er zo uit:

Lees verder →

Een persbericht van de het IEA, het Internationaal Energie Agentschap, haalde vele media vandaag. Het onderwerp was de uitstoot van CO2, die in 2019 wat lager uitviel dan in 2018. Althans, de uitstoot in de energiesector. Dat is de uitstoot van CO2 als je van een primaire energiedrager (steenkool, olie, gas, biomassa) elektriciteit maakt. De IEA weet ook hoe dat komt: “ Global energy-related CO2 emissions flattened in 2019 at around 33 gigatonnes (Gt), following two years of increases. This resulted mainly from a sharp decline in CO2 emissions from the power sector in advanced economies1, thanks to the expanding role of renewable sources (mainly wind and solar PV), fuel switching from coal to natural gas, and higher nuclear power output.”.

Bron: IEA

De tekst hierboven is van hun website. In 1974 opgericht door een aantal belanghebbende Westerse landen om de energieleverantie veilig te stellen. Er was destijds sprake van een flinke oliecrisis, zoals dat toen heette. Intussen is de situatie op de energiemarkt drastisch veranderd en houdt het Agentschap zich ook bezig met ‘verduurzaming’  van de energiemarkt.

Bron: IEA

Lees verder →

Het is onmogelijk om de gemiddelde temperatuur van de aarde te meten. Als je alleen gebruik maakt van de opgestelde thermometers, zoals GISS/NASA, Hadcrut en andere  organisaties doen, dan zit je met het probleem dat het aantal thermometers zeer beperkt is en bovendien ruimtelijk erg ongelijk verdeeld. Maar ook in de tijd laat de  verdeling te wensen over: ik zou vanwege de beperkte hoeveelheid meetlocaties vóór 1950 echt geen uitspraken durven te doen over de gemiddelde temperatuur in de periode 1900-1950. Maar ook tegenwoordig zijn er nog veel gebieden waar niet gemeten wordt. De ‘gaten’ worden dan opgevuld door schattingen op basis van al dan niet ingewikkelde wiskundige modellen. Ik heb daar al eens vaker over geschreven.

Beter doen de temperatuurreeksen het op basis van satellietmetingen sinds 1978, maar ook die data zijn niet vrij van omissies. Zo verandert de baan van de satellieten voortdurend en moeten de meetdata daarvoor gecorrigeerd worden. Die correcties verschillen tussen de organisaties die deze data gebruiken. Maar er zijn nog meer hobbels te nemen voordat van die meetgegevens temperaturen zijn ‘gemaakt’. De bekendste twee datareeksen, die van UAH en RSS, wijken dan ook enigszins van elkaar af.

Verder zijn er datareeksen op basis van weerballonnen, metingen op schepen, op wetenschappelijke bases, vliegtuigen, boeien et cetera. Een aantal organisaties maakt van zoveel mogelijk beschikbare data gebruik in zogenaamde reanalyses. Reanalyses zijn historische datasets waarin met behulp van een scala aan waarnemingen en met toepassing van fysische modellen een zo goed mogelijk ‘beeld’ van de temperatuurverdeling op aarde berekend wordt. Die fysische modellen zijn vaak ontwikkeld en worden gebruikt voor (middel-)lange termijn weersvoorspellingen. Een daarvan is CFSV2 van NOAA, die zo goed is dat die 17 dagen vooruit kan kijken.

Bron: Weatherbell

De Amerikaanse weerwebsite  Weatherbell maakt gebruik van die analyses en reanalyses van NOAA en maakt op basis daarvan voor elke maand een kaart met de temperatuurverdeling op aarde als anomalie voor de periode 1981-2010. Hierboven ziet u een kaartje van de temperatuurverdeling op aarde van juni 2019.

Het leuke is dat de website vanaf 2013 ook de gemiddelde maandelijkse temperatuur van de aarde heeft berekend (T). Ik heb al die waarden (7×12=84) in Excel gezet en er een grafiek van gemaakt:

Die schommelende lijn is de gemiddelde globale maandtemperatuur van januari 2013 t/m december 2019. Die schommelingen zijn het gevolg van de ongelijke verdeling van land/water tussen het noordelijk en het zuidelijk halfrond. Ik heb ook een LOESS smoothing toegepast om te zien of er over deze korte periode een tendens te bespeuren is. Tot 2015 is er een lichte toename van T global, daarna is de tendens vlak.