Categoriearchief: metingen

Temperatuur in onderste deel troposfeer stijgt minder hard dan aan het aardoppervlak

uah hadcrut 1980 2014

Bron: Climate Explorer

Nu de data van UAH V6.0 in de Climate Explorer  van het KNMI beschikbaar zijn (dank Geert Jan van Oldenborgh) kan een vergelijking gemaakt worden met deze satellietgegevens van de lagere troposfeer en de thermometergegevens aan het aardoppervlak van Hadcrut4.

In beide reeksen is de temperatuur vanaf 1980 gestegen, maar in een verschillend tempo. De Hadcrut4-cijfers geven een stijging in de periode 1980-2015 van 0,55 °C,  terwijl de UAH metingen in dezelfde periode een stijging weergeven van 0,38 °C. Een gat dus van 0,17 °C, en dat is bij dergelijke relatief kleine waarden een opmerkelijk groot verschil. Santer et al schrijven “”On multidecadal time scales, tropospheric amplification of surface warming is a robust feature of model simulations”. Het tegendeel blijkt nu het geval.

De oorzaak van dit verschil is al langer onderwerp van debat. Later graag meer hierover.

UAH V6.0 temperatuurreeks tot mei 2015

uah 6 tot mei 2015

Bron: Roy Spencer

In het vorige bericht heb ik wat verteld over de nieuwe versie van de UAH temperatuurreeks. Hierboven de nieuwste uitdraai van de temperatuur van de lagere troposfeer vanaf 1979. De rode lijn is het voortschrijdend gemiddelde over 13 maanden. Het signaal is sterk fluctuerend als gevolg van diverse ‘storingen’ zoals El Niño, La Niña en vulkaanactiviteiten.  Opvallend is dat de temperatuur geen min of meer gelijkmatig stijgende lijn beschrijft maar twee plateaus vormt, gescheiden door de super El Niño van 1998. Dat is in onderstaande grafiek nog beter te zien. Dezelfde datareeks, namelijk UAH V6.0, maar grafisch anders weergegeven:

uah 6 tot mei 2015 a

Bron: UAH

Herberekening van de satelliettemperatuur meetreeks van UAH

noaa 15

 

NOAA-15 satelliet met AMSU meetinstrumenten aan boord

Ruim een maand geleden publiceerde University of Alabama Huntsville versie 6.0 van haar dataset van de temperatuur van de troposfeer en onderste stratosfeer. Die temperatuurgegevens zijn afkomstig van MSU, later AMSU meetinstrumenten aan boord van een hele reeks satellieten. Vanaf 1979 wordt met behulp van satellieten de temperatuur van het onderste deel van de atmosfeer gemeten.

Die metingen gebeuren in een aantal kanalen (banden) die elk de gemiddelde temperatuur van een bepaalde laag in de atmosfeer meten. De oudere MSU metingen betreffen 4 kanalen, die hier zijn afgebeeld: Lees verder

John Christy en Roy Spencer: al 25 jaar klimaatkritisch

john roy

Op de foto Roy Spencer (links)  en John Christy, onderzoekers aan de University of Alabama Huntsville. Luis in de pels van wetenschappers, politici en NGO’s die ‘eten’ van de apocalyptische voorspellingen over een wereldklimaat dat aan de kook raakt. Nuchtere wetenschappers die zich niet gek laten maken door andere weenschappers die vooral heilig geloven in computermodellen. Roy en John meten, via satellieten. En verbinden aan die metingen conclusies.

Ze stonden 25 jaar geleden aan de wieg van wat nu breed aanvaard wordt als de beste manier om er achter te komen wat er gebeurt met de temperatuur aan het aardoppervlak. Hieronder ziet u de huidige stand van zaken: de bovenste lijn toont de voorspelling van de gemiddelde temperatuur op aarde met behulp van 102 klimaatmodellen die door het IPCC  gebruikt worden om voorspellingen te doen. De onderste twee lijnen zijn gebaseerd op metingen met weerballonnen en met satellieten. Kijk goed. En denk aan deze grafiek als u zeer binnenkort weer iemand een boude uitspraak hoort doen over het klimaat.

4 2015 model versus meting UAH

De zeespiegel en de ijskappen deel 2

In het vorige bericht hebben we gezien dat het afsmelten van landijs en gletsjers weliswaar gemiddeld tot een verhoging van de zeespiegel leidt, maar dat dat overal anders is en dat er zelfs sprake kan zijn van een daling. Voor onze kust wordt al heel lang met behulp van boeien de hoogte van de zeespiegel gemeten. Voor de kust van Den Helder al zelfs bijna 150 jaar, vanaf 1865. Het is een van de langste meetreeksen op aarde. Zo’n meetboei zit vast aan de bodem van de zee en meet door middel van drukmeting de hoogte van de waterkolom erboven. De gegevens worden dan omgerekend naar het ‘zeeniveau’ ter plekke.

Nu is die zeebodem ook geen statisch punt, de aardkorst beweegt bijna overal. Die aardkorst drijft als het ware op de mantel dieper in de aarde. Je kunt het het beste vergelijken met een waterbed. De belangrijkste oorzaak van die korstbewegingen is isostasie.  Isostasie betreft verticale bewegingen van de aardkorst  als gevolg van bijvoorbeeld afsmelten van landijs of gebergtevorming, en het zogenaamde gravitatie-effect.

isostasie scan

Lees verder

Roep de opwarming een halt toe!

Dat is wat we steeds luider om ons heen horen. Het verschrikkelijke onheil moet gekeerd worden, volgens sommigen koste wat het kost, letterlijk. Het onheil dat ons boven het hoofd hangt is de uitkomst  van een paar dozijn computerprogramma’s die het aardse klimaat proberen na te bootsen. Over die klimaatmodellen heb ik hier al vaker wat geschreven. Het zijn ingenieuze stukjes programmeerwerk, waarin heel erg veel parameters zijn verwerkt. State of the art, zogezegd. Alleen, ze zijn nog lang niet goed genoeg.

spencer21

Bron: Roy Spencer

Kijk maar eens naar bovenstaande grafiek van klimatoloog Roy Spencer. Hij vergeleek de gemeten temperatuur met de voorspellingen van 90 klimaatmodellen. Duidelijk is te zien dat bijna alle modellen momenteel hoger zitten dan de werkelijke temperatuur. Dat komt omdat we domweg nog niet voldoende zicht hebben op hoe het aardse klimaat werkt. Het is te ingewikkeld, er zitten teveel black boxes in. Lees verder

De warmte-inhoud van de oceaanbekkens tot 2000m.

De prachtige KNMI-site ClimateExplorer heeft ook data van de warmte-inhoud (heat content) van de oceanen. Althans tot  2 km diepte.  De recente data  zijn zeer compleet en zijn afkomstig van de ARGO floats. Elke Argo-boei zakt naar een diepte van  rond de 2000 meter, om vervolgens snel op te stijgen naar het oppervlak terwijl onderweg voortdurend druk, temperatuur en zoutgehalte worden gemeten. De sonde blijft vervolgens een dag aan de oppervlakte om de gegevens via een satellietverbinding te verzenden naar een grondstation en de satelliet hun koers aan het zeeoppervlak kan bepalen. De sonde zinkt dan weer. Dit wordt elke 10 dagen herhaald. Op deze wijze is een schat van gegevens beschikbaar gekomen.

argo4

Lees verder

Hevige regenbuien

De soms hevige regenbuien van de afgelopen zomer waren voor menigeen aanleiding om het veranderende klimaat daarbij te betrekken. Nu  moet je daarbij natuurlijk oppassen, want die buien waren relatief kortstondig en zeer plaatselijk, zodat een relatie met een veranderend klimaat lastig te leggen is. Maar er is wel het een en ander over te zeggen. Ik beperk me hierbij tot Nederland, voor de wereld als geheel zijn nauwelijks betrouwbare gegevens voorhanden.

neerslag de bilt 1950 2014

Bron: Climate Explorer

In bovenstaande grafiek is de maandelijkse neerslag weergegeven in De Bilt vanaf 1950. Van een opvallende opwaartse trend lijkt op het eerste gezicht geen sprake. Door de veelheid aan gegevens is het echter moeilijk om daar zicht op te krijgen,  derhalve heb ik van de maandgemiddelden jaargemiddelden gemaakt en een trendlijn toegevoegd: Lees verder