Eerste erkende klimaatvluchtelingen?

tuvalu vk

 

Bron: Volkskrant

Afgelopen week stond het in alle kranten: Nieuw Zeeland had de eerste klimaatvluchtelingen ter wereld erkend. Nu is ‘klimaatvluchteling’ een beetje raar begrip. Er zijn mensen die voor een catastrofaal natuurverschijnsel vluchten, zoals een vulkaanuitbarsting. Een dergelijk natuurverschijnsel doet zich in relatief korte tijd voor, bewoners worden er als het ware door overvallen en vluchten. Dat geldt nooit voor klimaatveranderingen. Klimaat is immers het gemiddelde weer berekend over 30 jaar, klimaatveranderingen zijn langzame processen.

kaart Tuvalu

 

De uitspraak

De persoon die de eerste klimaatvluchteling ter wereld zou zijn vluchtte van het eiland Tuvalu. Tuvalu is een eilandstaatje tussen Australië en Hawaii gelegen, in het westelijk deel van de Grote Oceaan. Het bestaat uit een aantal  koraaleilanden, sommige in de vorm van een atol. Koraaleilanden steken vanwege hun ontstaan slechts enkele meters boven het wateroppervlak uit. De link met het klimaat in deze zaak bestaat hierin dat Tuvalu onleefbaar wordt als gevolg van de zeespiegelstijging. En die zeespiegelstijging is weer het gevolg van klimaatverandering.

Het Volkskrantbericht vermeldt dat de ‘klimaatvluchtelingen’ asiel hadden aangevraagd op humanitaire gronden, waarvan klimaatproblematiek er een was, maar de aanwezigheid van familieleden in Nieuwe Zeeland en de geringe kans op werk in het thuisland werden meegerekend. Alleen al op grond van deze berichtgeving kun je mijns inziens al niet meer spreken van asiel op grond van klimaatproblematiek. De schreeuwerige kop boven het artikel lijkt de lading niet of slechts ten dele te dekken. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt.

Sigeo Alesano verliet Tuvalu in 2007. In 2012 werd zijn vluchtelingaanvraag afgewezen. Hij ging in beroep bij de Immigration and Protection Tribunal. Die besloot deze zomer om hem een vluchtelingenstatus te verlenen op basis van humanitaire gronden. Sigeo wilde niet gescheiden worden van zijn moeder en 5 zussen die wel een verblijfsvergunning hadden.

Het Tribunal (uitspraak NZIPT 501370-371) reageerde op het klimaatargument als volgt:

“[32] As for the climate change issue relied on so heavily, while the Tribunal accepts that exposure to the impacts of natural disasters can, in general terms, be a humanitarian circumstance, nevertheless, the evidence in appeals such as this must establish not simply the existence of a matter of broad humanitarian concern, but that there are exceptional circumstances of a humanitarian nature such that it would be unjust or unduly harsh to deport the particular appellant from New Zealand.

[33] It is not, however, necessary on the facts of this appeal to reach any conclusion on this issue in relation to any of the appellants as the Tribunal is satisfied that by reason of the other factors identified in this case, there are exceptional circumstances of a humanitarian [nature] and that it would be unjust or unduly harsh for the appellants to be deported from New Zealand.”

Conclusie: de kop “Eerste klimaatvluchtelingen erkend” is een gotspe als je de uitspraak van het Tribunal bekijkt. Sigeo Alesano mag in Nieuw Zeeland blijven op humanitaire gronden, niet vanwege ‘climate change’. Lees de officiële uitspraak hier.

tuvalu president

Bron: Fox News

Interessant is de vraag of Tuvalu werkelijk in zee aan het verdwijnen is als gevolg van klimaatverandering. De president van de Maldiven, een koraaleilandenrijk in de Indische Oceaan en geomorfologisch vergelijkbaar met Tuvalu, orkestreerde in 2009 een fraai toneelstukje door een foto te laten verspreiden van hem achter een bureau op de zeebodem. De foto ging de hele wereld over en was voor velen het bewijs dat vanwege opwarming hele eilandgroepen in het kolkende water verdwenen.  Al snel bleek dat de show vooral bedoeld was om geldstromen op gang te brengen van de ‘daders’ van dit alles (lees: de rijkere landen) naar de Maldiven.

Bij een bezoek in 2010 aan Sri Lanka sprak de president potentiele investeerders toe en ontkende hij dat de Maldiven gevaar lopen door de stijgende zeespiegel:  “First of all, I want give you a bit of good news. The good news is that the Maldives is not about to disappear”. He added that foreign investors were concerned with the talks of a submerged Maldives.” Het kan verkeren. Lees hier.

atol

Bron: wikipedia

De wetenschap

Al snel bleek dat het verdwijnen van koraaleilanden door de stijgende zeespiegel onjuist was. In 2010 publiceerden Webb en Kench een studie getiteld  “The dynamic response of reef islands to sea-level rise: Evidence from multi-decadal analysis of island change in the Central Pacific”. Conclusie: 86% van de eilanden had nergens last van. Of ze bleven stabiel  (43%) of groeiden zelfs in oppervlak (43%). De auteurs: “First, islands are geomorphologically persistent features on atoll reef platforms and can increase in island area despite sea-level change. Second, islands are dynamic landforms that undergo a range of physical adjustments in responses to changing boundary conditions, of which sea level is just one factor. Third, erosion of island shorelines must be reconsidered in the context of physical adjustments of the entire island shoreline as erosion may be balanced by progradation on other sectors of shorelines.

In een artikel in Science van 1 augustus 2014 van Christopher Pala trekt hij nog eens recente publicaties na over de stijgende zeespiegel en het naderende einde van atollen. Conclusie: er is geen enkele aanwijzing dat atollen en andere lage eilanden de zeespiegelstijging niet kunnen bijhouden. De groei van koraalriffen in combinatie met sedimentatieporcessen zorgen er voor dat deze eilanden op hoogte blijven en de zeespiegelstijging makkelijk bij kunnen houden. Er zijn wel enkele gevallen bekend waar erosie overheerst, maar daarvan zegt geomorfoloog Colin Woodroffe van de University of Wollongong in Australia: “Evidence shows that widespread erosion along the ocean and lagoon shorelines is primarily due to [local] human activities”.  Daarbij moet men denken aan zandwinning en overmatige winning van zoet water, waardoor inklinking optreedt. En gevaar voor verzilting op de loer ligt.

zeespiegel1

De zeespiegelstijging

Nu is stijging van het oceaanwater al sinds meer dan 15.000 jaar de normale gang van zaken op deze planeet. We bevinden ons sinds 2,5 miljoen jaar geleden in een periode waarin ijstijden (glacialen) en warme tussenperiodes (interglacialen) elkaar afwisselen. De laatste miljoen jaar gaat dat in een tempo van grofweg 100.000 jaar voor een glaciaal en 10.000 jaar voor een interglaciaal. Aan het einde van de laatste grote ijstijd, zo’n 20.000 jaar geleden, stond de zeespiegel 120 meter lager dan nu. Vanaf die periode is hij in een soort ’S-curve’ omhoog gekomen tot ongeveer het huidige niveau. Zie de figuur hierboven. Bij de aanvang van de huidige interglaciale periode (Holoceen) stond de zeespiegel nog 60 meter lager en steeg toen met 15 mm/jaar. Ongeveer 8.000 jaar geleden begon de stijging nadrukkelijk af te vlakken; het relatief warmere Atlanticum ging over in een iets koeler neoglaciaal tijdperk. Aan het begin van onze jaartelling stond de spiegel nog 1,5-2,5 meter lager dan nu.

De afgelopen eeuwen is het tempo van de zeespiegelstijging tamelijk constant geweest en wordt geschat op ongeveer 2 mm/jaar, dus 20 cm/eeuw. Satellietmetingen vanaf 1979 meten een stijging van ongeveer 3 mm/jaar. Die mogelijke toename van de stijging zou het gevolg kunnen zijn van de temperatuurstijging van de onderste troposfeer vanaf eind 19e eeuw. Overigens is die versnelling van de zeespiegelstijging niet terug te vinden in de langlopende data van boeien. Zie hiervoor de datareeksen van 8 plaatsen verspreid over hele wereld met een datarecord van minimaal 100 jaar:

Den Helder, Nederland
Victoria, Canada
San Francisco, USA
New York, USA
Honolulu, USA
Balboa, Panama
Fremantle, Australië
North Shields, GB

den helder 1910

victoria

san francisco

new york

honolulu

balboa

fremantle

north shields

Lees hier meer over in het hoofdstuk over de zee.

Het verschil in tempo tussen bovenstaande meetreeksen is het gevolg van een tweetal processen, namelijk tektonische bewegingen van de aardkorst ter plaatse, en ruimtelijke verschillen in zeespiegelstijging als gevolg van verschillen in opwarming. Dat laatste heeft vaak te maken met windsystemen en de daaraan gekoppelde zeestromen die ophoping van warm of koud water veroorzaken.

trend sea level change 1993 2008

Bron: NASA

Zo is op bovenstaand figuur duidelijk de hoefijzervormige opwarming van het westelijk deel van de Grote Oceaan zichtbaar, een situatie die typisch is voor de overgang van de warme naar de koude fase van de PDO. De Pacific Decadal Oscillation is een schommeling in de oppervlaktetemperatuur van de Grote Oceaan met een periodiciteit van 20 tot 30 jaar. Momenteel zijn we in de koude fase van de PDO beland.

pdo

Bron: JISAO

Als we de afbeelding van de NASA bekijken dan zien we dat Tuvalu ( met een x aangegeven) zich in het gebied bevindt met een hoge zeespiegelstijging in de aangegeven periode van 7 mm/jaar, terwijl 3mm/jaar het mondiale gemiddelde is. Deze gegevens komen van de satellieten Topex/Poseidon, opgevolgd door de Jason-1 satelliet. Gelukkig hebben we ook PSMSL nog, de Permanent Service for Mean Sea Level.  Deze organisatie beheert de databank van de zeeniveaumetingen door boeien, zoals die al meer dan een eeuw uitgevoerd worden. Het prettige van deze meetreeksen is dat het spotmetingen zijn, en dat ze zich vaak over een lange periode uitstrekken. De satellietmetingen kennen we pas vanaf 1979, zijn grofmazig maar wel de gehele wereld omvattend.

Op Tuvalu bevindt zich een meetboei van PSMSL die vanaf 1977 gegevens verstrekt. De data bestaat uit twee reeksen. De eerste, station Funafutti (ID 1452) heeft een reeks die van 1977 tot 2001 loopt.

De tweede datareeks , Funafutti B (ID  1839) loopt van 1993 t/m 2013. Ik gebruik hier de tweede reeks, omdat deze de meetperiode van de ‘Trend sea level change 1993 2008’ (NASA) overlapt. Het is ook de meest recente meetreeks, en als zodanig van belang om de argumentatie van Sigeo Alesano voor het Immigration and Protection Tribunal te wegen. Bovendien kent de eerste meetreeks een aantal momenten waarop men van meetapparatuur is gewisseld, waardoor de gegevens minder betrouwbaar zijn. Dit is de gehele meetreeks:

funafatti 1

 

 

Opvallend is dat de meetreeks tamelijk vlak loopt , met een stevige uitschieter naar beneden rond 1998. Dat is het gevolg van een sterke La Niña direct na de grote El Niño van 1997, die voor een plotselinge  sterke afkoeling zorgde. De verticale meeteenheid in de grafiek is RLR, een standaard die ingesteld is door PSMSL om te standaardiseren. 1 eenheid RLR komt overeen met 1 mm. Er is met rood een lineaire  trendlijn ingevoegd. De helling van de trendlijn is aangegeven. Omgerekend is de trend 2,45 mm/jaar, iets lager dan het globale gemiddelde volgens de satellietmetingen.

Die helling komt echter vrijwel geheel voor rekening van de scherpe piek rond 1998. Laten we grafiek beginnen na die exteme La Niña, van 1999 tot 2014, dan ziet de grafiek er zo uit:

funafatti 2

De trendlijn vertoont vanaf 1999 geen stijging van betekenis, namelijk 0,0046mm/jaar.  Er is dus vanaf 1999 geen zeespiegelstijging op Tuvalu. En als de trend vanaf 1999 nul is, dan kan er ook geen sprake zijn van een natuurramp als gevolg van zeespiegelstijging. Er is geen zeespiegelstijging in Tuvalu sinds 1999.

Conclusie 1: de advocaten van Sigeo Alesano hebben ten onrechte hun cliënt bestempeld als slachtoffer van de ‘klimaatverandering’.

Conclusie 2: de berichtgeving is op z’n zachtst gezegd erg gemakzuchtig en slordig. Niet alleen hebben veel journalisten, waar onder die van de Volkskrant, blijkbaar nagelaten om het vonnis te lezen, maar ze hebben ook geen enkele poging gedaan om recente zeespiegeldata te raadplegen. Die data zijn voor iedereen voorhanden zoals dit artikel toont. Ze hebben bovendien geen kennis genomen van recente wetenschappelijke publicaties over de materie.

Dat advocaten alles uit de kast trekken om hun cliënt bij te staan is te billijken, hoewel het naar voren brengen van onjuistheden kwalijk is naar mijn mening. Veel erger vind ik dat journalisten nog steeds als papegaaien elkaar napraten en naschrijven. De berichtgeving met de lawaaierige koppen deugt niet, maar de toon is weer eens gezet. Wanneer leren journalisten en kranten nu eens op hun hoede te zijn met berichtgeving die uit de hoek van de klimaatalarmisten komt? Van oorlogen weten we intussen dat er over en weer propaganda gemaakt wordt. Bij issues die het klimaat betreffen lijkt onnozelheid troef, nog steeds. Terwijl tegenwoordig hele volksstammen (NGO’s, onderzoeksbureaus, hoogleraren, et cetera) aan klimaatalarmisme een goede boterham hebben.